My life

Nie wiem cóż mogę powiedzieć. Nie wiem od czego zacząć.

Zresztą nieważne co powiem, nieważne jak długo bedę opowiadać, mojej histroii i tak nigdy do końca nie zrozumiesz. Mogę tylko stwierdzić, że zawsze wydaje mi się, że jestem na dnie, a po kilku miesiącach uswiadamiam sobie, że to wcale nie było dno, że teraz jestem jeszcze niżej..

Nie chce mi się zupełnie nic, nawet tej notki dodawać. Tak jakoś mi jest smutno. Czuję się taka bezbronna. ;c Boję się coraz bardziej, że nie spotkamy się, a tak bardzo tego chcę. Ostatnio mam wrażenie, że jestem sama, że nikogo nie obchodzę, że zostawili mnie samą z wielkim ciężarem.. Czuję się jakby coś ciagnęło mnie w nicość skąd nie ma ucieczki. Ona miała rację, że zostanę sama i tak jest...

Tęsknie za Tobą mimo iż wiem, że to co było już nie wróci. Tęsknie za tym jak się biłyśmy, kłóciłyśmy i godziłyśmy. Minęły 2 miesiące, a i tak jest mi cholernie ciężko powiedzieć to jebane "cześć". Tęsknie za tym "czymś" co było między nami, za obgadywaniem niektórych osób, za naszymi zwierzeniami na placu zabaw. Za tym jak obie płakalismy na filmie. Pamiętasz? To były cudowne czasy.. szkoda, że to już nie wróci. Ostatnio te wszystkie wspomnienia wróciły z potrojoną siłą.. teraz siedzę po nocach i płaczę, bo wiem że byłaś dla mnie jak siostra. Zdałam sobie sprawę jak wiele straciłam wraz z Tobą. Miałyśmy marzenie razem zwiedzić Grecję i nie tylko. Pamiętasz jak wymyślałyśmy sobie nazwiska, że jak będziemy z So... To będziemy jak siostry, że będziemy niańczyły swoje dzieci.. To tak cholernie boli gdy o tym piszę z łazmi w oczach.. Przepraszam, mam nadzieję że mi kiedyś wybaczysz moje błędy.