Miota mną strasznie, emocjami, nastrojami, zachciankami, a raczej marzeniami. Chciałoby się być ponadprzeciętnym, niezwykłym i takie życie prowadzić, jednoczaeśnie tęsknie do stabilizacji, poukładania, spokoju, bezpieczenstwa. Podstawą jest poczucie pewności. Pewności siebie ale i pewności, że mam na kogo liczyć i na kim polegać. Zawsze są rodzice, są bliscy bliżsi i dalsi. Ważne, żeby czuć że są, to jest stała, deklaracje to inna bajka, może nie koniecznie moja bajka. Smutno mi dziś. A powinno być mi dziś wesoło. Trochę wstydzę się tej swojej miekkości, rozlazłości emocjonalnej, płaczliwości. Sentymentalność. Ta cholera rozbujała huśtawkę omocjonalną. I to ona miota mną, a ja nie umiem się zdecydować czy chce latać pod niebem, czy bezpiecznie stąpać po chodniku.

Tańczyć chcę. Kręcić się, w transie plątać włosy, bąbelkami tłumić myśli, w upale i duchocie chłodzić się tanim drinkiem. I podobać się chcę, chce się czuć adorowaną.. nie by poczuć swoją wartość, bo ją znam, raczej by poczuć siłę, umieć dominować i mówić sobie "jestem przecież zajebista, mogę wszystko, jestem ponad to, tego, tą".

Przecież ja jeszcze nie dorosłam.