Nareszcie w końcu mogłam porozmawiać z najwspanialsza osoba w moim życiu.

Tak bardzo się cieszę że wróciłaś, że jesteś ze mna tu i teraz, że pomimo tych kilkuset km byłaś cały czas.

Natłok myśli, nie pozwala mi normalnie i swobodnie funkcjonować. Ciągle dręczy mnie pytanie, dlaczego tak jest, dlaczego codzinnie muszę zasypiać z niepokojem w sercu i wątpliwościami w coś co tak naprawde jest na tym świecie najpiękniejszym uczuciem jakim przyszło nam dażyć drugą osobe. Ciągłe niedopowiedzenia spedzaja mi sen z powiek. Boje się wyborów, ograniczam się do malutkich posunięc bo obawiam się konsekwencji.Nie wiem co myślec a tym bardziej nie wiem co robić. Wszystko wokól w sekundzie staje się takie obce, takie inne. Decydując się na znajomość z Tobą nie sądziłam, że zaangażuję się w nią tak absolutnie i bezwarunkowo, że narodzi się we mnie coś znacznie silniejszego, niż oczekiwałam. Naprawdę nie wymagam zbyt wiele, chce chociaż jedno rozsądne słowo, jeden fundament na którym bede starać sie wybudować coś nadzywczajnego. Przeż te kilka chwil dałeś mi odczuć tyle ciepła i tyle czułości ile nie dał mi w życiu nikt inny. Nie chcę Cie zmieniać, dostosowywać do subiektywnie postrzeganej przez siebie utrwalonej formuły zachowań i posunięć osoby idealnej. Nie chce i nawet nie próbuje. Chcę takiego, jakim jesteś z całą Twoją złożonością, nieprzewidywalnością, trudną i krytyczną, z wszystkimi Twoimi wadami. Po prostu Ciebie chce.