Życie CD

-Karmelina, moje słodkie dziecko! Chodź tu do mnie. Marcin powiedział mi wszystko. Wejdź żabko, zrobię Ci herbatki. Marcin zobacz, że jest zziębnięta i mokra, przynieś jej ubrania i koc!-Mateusz wyszedł z kuchni. Miał nadzieje, że Karmelina nie powie wszystkiego jego mamie, nie wiedział jak to przyjmie.

-Dziękuje Pani bardzo za życzliwość. Jutro się wyprowadzę do domu samotnej matki.

-Absolutnie! Kochanie, to ma być mój wnuczek! To źle, że Twoi rodzice wyrzucili Cie z domu, przecież ty teraz potrzebujesz szczególnej opieki... Też jestem zła, żeście nie uważali, ale przecież co się stało to się nie odstanie. Przecież nie usuniesz swojego dziecka! Możesz mieszkać u nas dopóty nie znajdziecie sobie mieszkania, ale mam nadzieje, że rodzeństwa mu nie zrobicie.- Mrugnęła do niej i się uśmiechnęła.

-Nie męcz jej już mamo! Kochanie, tu masz ubrania, ręcznik i kapcie, wiesz gdzie jest łazienka? -Tak, dziękuje.

-Słońce, co się wydążyło miedzy wami? -Odezwała się mama Marcina, gdy tylko Karmel wyszła.

-Nic.

-Przecież widzę, ślepa nie jestem. Jest inna, szara, przygaszona... Nie widzieliście się kupę czasu. Nie tęskniła za Tobą?

-Mamo, rodzice wyrzucili ja z domu, jest w ciąży... Ma skakać z radości?

-To nie to...

-Mamo!

-To Twoja wina, prawda?

-W sumie, to tak... Narobiłem parę głupot, a konsekwencje ponosi ona.

-Oj, Mateusz... To piękna, mądra, utalentowana i uczuciowa dziewczyna. Wspanialszej nie znajdziesz.

-Wiem mamo, kocham ja.

-Pytanie czy ona Ciebie?

-Co?

-Kiedyś jej oczy błyszczały na Twój widok... Ty tego nie widziałeś wtedy, a ja nie widzę teraz. Jej oczy są jakby martwe... A teraz idź i zmień jej pościel, będzie zmęczona po wyjściu z wanny.-''Co jej zrobiłeś?''-pomyślała i przypomniała sobie, że jeszcze kiedy była psychologiem dla dzieci i młodzieży, takie oczy miały dziewczyny wykorzystane. ''Proszę, żebym się myliła...''