324 Opowiadanie cz.20

20

Gdy ocknęła się, czuła straszny ból głowa pękała a w żołądku kręciło. Była głodna. Leżała w wielkim łóżku w pokoju Damona.Wstała a gdy podeszła do okna promienie słońca poparzyły ją skóra zrobiła się czerwona i podrażniona. Przypomniała sobie wtedy słowa Damona i Stefana. Słońce =wielki ból i śmierć. Ponownie położyła się na łóżku i patrzyła w sufit. Czuła, że musi się napić, bo już dłużej nie wytrzyma, żądza krwi była silniejsza władała całym jej organizmem. Przypomniała sobie wtedy, że jest tu składzik krwi wielka lodówka w piwnicy. Nie czekając długo wstała i udała się tam. Gdy zeszła na dół spostrzegła się ze nikogo nie ma w domu. Chciała wypróbować swoją szybkość. Gdy zaczęła biec wampiryzm tempem po kilku sekundach była już przy lodówce. Gdy podniosła wieko ujrzała to, co chciała zobaczyć morze krwi. Wzięła jedną torebkę, lecz po chwili opróżniła dziesięć woreczków. Z letargu wyrwał ją Damon.Zobaczył inne oblicze swojej dziewczyny, wyglądała jak nie ona. Siedziała oparta o lodówkę umorusana krwią a w koło leżało pełno pustych opakowań po krwi. Dziewczyna uciekła zamknęła się w łazience.Damon próbując rozmawiać z nią przez drzwi nic nie wskórał. Postanowił poczekać aż sama wyjdzie. Elena siedziała w wannie godzinę. Gdy wyszła nie powiedziała ani słowa. Była zimna i odtrącała go.Damon nie poddając się próbował z nią rozmawiać.

-Eleno, musimy rozmawiać. Nie możesz mnie zbywać, nie odzywać się!

-Chcę po prostu być sama. Przepraszam

-Rozumiem!

Damon odszedł a ona położyła się na łóżku. Myślała o tym, co mówił jej chłopak. Wiedziała, że się zmieniła. Ale ta zmiana jej się podobała.Damon wraz z Stefanem próbowali zapomnieć o nie miłych zajściach po to, aby pomóc Elenie.

-Nie wiem, ona bardzo zmieniła się po przemianie oddalamy się od siebie!

-Damon, zrozum sam wiesz ile przeszła. Potrzebuje czasu!

-Wiem, ale gdybyś widział ją na dole jak się zachowywała. Wyglądała jak obca mi osoba!

-Wszystko się ułoży pomożemy jej, przejdziemy przez to zawsze przechodzimy! Musimy nauczyć jej się opanowywać na widok krwi! Uda się!

-Opanować? (Zaśmiał się głos wychodzący z cienia)