Tempus Fugit, Aeternitas Manet

Z początku dziękuję za komentarza pod ostatnimi notkami, jak zwykle cenne, choć co do niektórych nicków mogę się tylko domyślać, kto jest kim. Po drugie - dleczemu tak długo pisała się ta notka? Bo jak zwykle dla tego photoblogu, wysra się coś nowego tylko pod wpływem neatywnych emocji, co kilkoro z was doskonale wie, a ostatnio ich sporo. 

---

WIZJA GODNA ZAPAMIĘTANIA

Szedłem tą ścieżką od zawsze, nawet nie wiedząc jak bardzo ciężko po niej kroczyć. Ciemność otaczająca mnie zewsząd, wyniszcza moją wiarę. Czym różni się moja droga od przeprawy przez piekielne przybytki Dantego? 

Krocząc wśród ciemności, udało mi się dostrzec to, co mistrzowie zostawili za sobą. Cały dorobek cywilizacji widnieje w gwiazdach, ledwo dostrzegalnych pośród chmur. To właśnie tam, jeden z moich nauczycieli zostawił to, czego umysł chłonny pragnie - pamięć. Poza miłością, jest to jedyna rzecz nie mierzona żadną miarą, której pragniemy tak bardzo, że nawet nie zdajemy sobie z tego sprawy. Jedyna rzecz, która może popchnąć nas do śmierci. Stoję tu sam, wypatrując tego znaku na niebie, idąc ku nieznanemu, czekając aż ktoś chwyci mnie za rękę, by móc dać mi jedno i drugie, ponieważ pewnym jest że oba idą za sobą w parze.

---

Koniec nigdy nie oznacza końca. Nawet jeśli wróci to co było dobre, nawet jeśli wróci to co było złe, nigdy nie będziemy już tymi samymi ludźmi. Może lepszymi, może gorszymi. Ale nie to jest najważniejsze. Najważniejsze jest to, co zbudowaliśmy i to co się udało przez ten okres. Nawet jeśli z tego zrezygnowaliśmy, jest to najcenniejsze doświadczenie jakie zbudowaliśmy. Bo najważniejsze są nasze działania. Nasze, o których słyszymy z książek, o których słyszymy od znajomych, przyjaciół, sąsiadki, przechodniów, etc. Jednak prawdziwa wiedza pochodzi z życia, a nie z książek, nie od znajomych, nie od przyjaciół, nie od sąsiadki, nie od przechodniów. To jedyny dar jaki dostaliśmy abyśmy sami mogli się bogacić i tym bardziej doceniać literaturę, oraz to co mówią przechodni. Aż strach pomyśleć, ile jeszcze przed nami do osiągnięcia, a ile jeszcze nie doświadczymy, poprzez nasze decyzje. Możemy doświadczyć samotności, możemy być okrążeni stosem ludzi, możemy żyć pośród natury, albo i pośród gwiazd wokół własnej wyobraźni - lecz cóż z tego? Pamięć! Nigdy nie zbudujemy pomnika, o którym pisał Horacy, bez tego, czego każda mądra głowa pragnie. Bo sekretnym przepisem na ten pomnik, jest pamięć, miłość i wytrwałość. Oraz kilka dodatków, które dodają owym smaku.

Kim był by Nietzsche bez swojego wytrwałego życia w wierze, że Bóg umarł? Kim był by Horacy, gdyby nie wierzył że pamięć nie zaniknie i nie powiódł w tym kierunku swoich towarzyszy, którymi teraz my jesteśmy? Kim był by Schopenhauer, gdyby mimo najbardziej negatywnych myśli, nie wierzył, że miłość istnieje, nawet z najbardziej prostych pobudek? Wszyscy oni byli by nikim! Lub tylko cytowani, ale kto wie czy dobrze pamiętani? Napewno nie w mojej pamięci. Tylko Blake w swojej mądrości pisze: "Gdyby drzwi percepcji zostały oczyszczone, wszystko wydało by się nam takie jakie jest - nieskończone". Oto i wiedza płynąca z życia i wiedzy, która jak dobrze wiemy powstaje z pamięci! Czyli tego, co życie nam dało, a będziemy wiedzieli do końca, wytrwale tą wiedzę zbierając. Dowodzi, że nieskończoność rzeczy wynika z tego jak odbieramy świat, a funkcje poznawcze przetwarza rozum - czyli zarządca naszej percepcji. To jak odbieramy rzeczy godne zapamiętania, jak i cały świat, zależy od tego gdzie postawimy granice naszego umysłu. Mnogie odczucia i chłonięcie świata Blake'a pozwoliło mu wykroczyć dalej - nie pożądał tylko jednego, lecz wszystkiego, czego jego chłonne bodźce mogły sięgnąć. To pozwoliło mu wykroczyć poza chłodne i stricte naukowe myślenie, a podążyć dalej, tam gdzie nauka ledwo raczkuje i boi się podejmować wyzwań po dziś dzień - w te sfery życia ludzkiego, które są najważniejsze, a najmniej wyjaśnione! Dalej pisze: "Wszystko co żyje, nie żyje samo, nie żyje tylko dla siebie." - co jest dowodem miłości. Miłości do wiedzy, pragnienia, życia, także życia innych osób. 

Nikt kto się urodził, nie żyje tylko dla siebie. Pamięć i miłość odróżniają nas od zwierząt. Pogwałcając te reguły, żyjemy tylko dla samej woli życia. Cytując mój photoblog:

"Jaka biała plama pozwoliła wam mieć nadzieję, że upiecze się wam to szambo sprzeczności i planować je jako idealne społeczeństwo?! Skoro jedno "NIE" waszych ofiar, wystarczało do zburzenia całej tej konstrukcji. Co pozwala każdemu bezczelnemu żebrakowi obnażać tych, których ma lepszych od siebie? I tonem groźby prosić o pomoc?

Podobnie jak on, po cichu wykrzykujecie, że liczycie na naszą litość, ale waszą sekretną nadzieją jest sekretny kodeks moralny, który sami oszukujecie, a który was nauczył liczyć na nasz wstyd. Oczekujecie że będziemy się czuli winni swoich cnót, w obecności waszych przywar, ran i klęsk. Winni, że żyjemy i cieszymy się życiem, które potępiacie, lecz błagacie abyśmy pomogli wam przeżyć."

Ta sama wola, pcha nas tam gdzie nie ma nic. Praktycznie każda osoba, która już nie żyje, a trwa w naszej pamięci, jest osobą charakteryzującą się miłością i wytrwałością, a na tą pamięć sobie zapracowała. Reszta to mordercy.

Kim będziemy bez jednego lub drugiego przykładu? Nikim. 

---

"Nie po slowach, lecz po czynach ich poznacie" - i tak warunkuje się własny odbiór, do którego każdy ma prawo. Jednak i tak wszystko pozostaje bez zmian. Bo zawsze będziemy idiotami, którzy częściej wolą słowa - i słyszeć i czytać - i mieć własne zdanie na ich punkcie wyrobione. Wolni pewnie nigdy nie będziemy, chyba że uda się - tak jak ja próbuję z różnym skutkiem - sprzeciwić się niektórym z autorytetów, dążąc do archetypu Trickstera. Lecz kim wtedy będę?

"DOSYĆ! ALBO ZBYT WIELE."