Amor Fati (TPM IV.II)

Thunder Perfect Mind IV.II - Amor Fati

Zacznę od sprawy prostej. Kiedyś nawet kilku osobom zarzekałem się, że nie usunę żadnej z notek na tym PB. Ale notki ostatnie kilka notek (m.in. "Inferno", "Nienawiść Do Człowieczeństwa", "Jesus Wept", "On Earth") jakoś mi godziły. Zwłaszcza że cykl, który zrobiłem pewnie kiedyś będzie dokończony, a może nigdy - wolałem tego tutaj nie ciągnąć, mimo iż fragmenty są dla mnie bardzo wartościowe. Co do ostatniej z wymienionych - zdjęcie ów jednak razi mnie z perspektywy czasu zbyt bardzo, aby mogło tu wisieć. Nie ze względu na osobę, ale na to jak skończyła się nasza znajomość. W zamian za nie, powinno tu wisieć zdjęcie innej osoby, z którą moja znajomość się skończyła, ale nigdy nie będę jej żałował (między innymi tej osobie zarzekałem się, że żadna fotka z tego PB nie zniknie).

Cóż, świat jest pełen niespodzianek - jak i moje życie. Wielu rzeczy nie zmienię, choć bym chciał, ale nie zebraliśmy się tu po to aby płakać. Poprzednia notka też miała nazwę "Thunder Perfect Mind" - wersja czwarta. Zawsze były to notki przełomowe w moim życiu. Tą zatytuowałem "cztery i pół" jak by nie patrzeć. Z dopiskiem "Amor Fati" - miłość do osu ludzkiego, gdzie zawsze konieczne jest zawsze dobro jak i zło. Zawsze notki na tym PB (no prawie zawsze) były moimi pijackimi przemyśleniami. Z tych ostatnich co ocalały (jeszcze z 2009') sporo jest jednymi z najbardziej popapranych rzeczy jakie czytałem, czasem nawet się ich wstydzę. Ale czy powinienem? 

Dla mojej rodziny, dla moich przyjaciół

Dla tych, których utraciliśmy, śpiewam

Że nie zapomnę Dolnośląskiej ekipy

Pamiętam każdą chwilę, którą spędziliśmy

I wszystko co razem przeżyliśmy

Prosto czy na wyspie czy na osiedli,

To są wspaniałe lata 2006-2012

Hardcore! Festung Breslau! 

Twierdza Wrocław!

Tak właśnie żyjemy!

Za dużo by się wydarzyło bym teraz smęcił na każdy temat. W zasadzie powinienem opisać wszystko od kweitnia tego roku, bo od stycznia tego roku, bo wtedy najwięcej się wydarzyło. Ale czy warto? Może warto, dobrze wiedzieć że są ludzie, na których wciąż można polegać, mimo tych skurwiałych czasów. Są też Ci, którzy są zbyt zaślepieni, by dać na luz. Są też Ci, którzy chcą wytchnienia i szukają go. I w końcu są osoby, które niezmiernie dążą do tego, by było w ich życiu lepiej, a także w życiu innych. Niestety żyjemy w czasach, w których przeciętny mężczyzna wyznaje zasadę "przezorny zawsze ubezpieczony". Ja wolę wyznawać zasadę "kto nie ryzykuje, ten nie je". Bo ludzie mają wyższe ideały, za które walczą i giną, a ci przezorni chcą tylko żreć. Więc niech sobie żrą i żyją. Ja - pozwolicie - pozostanę w opozycji. Jedno z wielu czego nauczyłem się przez lata to fakt, że człowiek nie żyje po to by społdzić tylko potomka i umrzeć. Każdy z nas buduje niczym Horacy swego rodzaju "Pomnik". Bedziemy zadowoleni ze swojego życia w pełni, tylko wtedy, gdy zbudujemy pomnik, który przetrwa wieki. Kiedy ludzie będą nas pamiętać. Nie tylko rodzina pękająca z dumy, ale ludzie ogólnie. 
W tym właśnie tkwi problem heroizmu, którego każdy mężczyzna pragnie. Czasem aby czegoś wielkiego dokonać, trzeba zrobić coś złego. Ale nie tym powinniśmy zaprzatać sobie głowę.

Jesteśmy żołnierzami. Żołnierze nie idą do piekła. 

Zawsze trzymaliśmy się razem

Zawsze mieliśmy coś światu do udowodnienia

Stworzyliśmy swego rodzaju ruch

To właśnie dla "Starej Szkoły" i dla "Nowej"