Jest taka miłość, która nie umiera, choć zakochani od siebie odejdą.

nie wiem, co znaczą teraz moje łzy i chcę je pominąć. życzyłabym sobie, abyś tego nie przeczytał, ale nie mam już dokąd pójść z tymi myślami, dlatego zostaję tutaj. Czuję, że wybucham, a jak wubucham płaczem, to zalewam wszystko słowami i ... muszę rozsypać je tutaj. Nie chcę się dusić płaczem, dlaczego duszę się płaczem, nie chcę marznąć, dlaczego jest mi zimno i dlaczego czuję, że nic nie jest w porządku i cały świat wydaje mi się być tylko ruiną? Wszystko, czego chciałam ,nigdy nie chciało mnie i - co za tym idzie- nigdy nie chciało się spełnić. Ręce mi drżą i mogłabym z ręką na sercu tak przysiąc, że nie pamiętam momentu, kiedy tak strasznie się o siebie bałam... Dokąd pójdę i jak daleko zajdę? Gdzie będzie mi lepiej? Nie ma nikogo ponad Ciebie, ponad Twoją miłość nie chciałam nigdy żadnej... więc dlaczego mam odejść, dlaczego mam być tu, bez Ciebie, jak zawsze, a jednak jak nigdy i dlaczego się zostawiamy, dlaczego ,no dlaczego ,dlaczego, dlaczego tak mnie bolą łzy w oczach i nie pozwalają patrzeć na to obiektywnie... Ochh, jak bardzo nie mogę się z tym pogodzić, jak bardzo NIE CHCĘ się z tym godzić, nie mogę, nie chcę, nie chcę, nie chcę, nie chcę...  Nie rozumiem Boga, świata, siły rzeczy i przeznaczenia. Nie rozumiem, po co rozdziela się ludzi, po co rozrzuca się ich po całym świecie i dlaczego nie ma prawdziwego uczucia na tak wielką skalę odległości.. I dlaczego nie ma w ogóle prawdziwych uczuć, dlaczego o nie nie walczysz, dlaczego Cię tu nie ma, dlaczego nie walczysz, dlaczego... Chciałabym dziś mieć taką moc, żeby za zamkniętymi oczami Cię trzymać wiecznie i żebyś był, kiedy tylko zechcę i chciałabym też nie musieć dziś się z tobą rozstawać, żegnać się z tobą, tak zupełnie na zawsze... Bo byłeś jedyną osobą, ktorą pokochałam bez względu na wszystko, za szczególnie widoczne usterki i za bijące po oczach wady, byłeś moim idealnym stworzeniem, tym, którego nikt inny nie chciał przygarnąć pod swoją pierś... I jak mam dzisiaj nie płakać i jak mam znieść myśl, że to wszystko, co sobie wymarzyłam nigdy nie będzie moje? Do Boga się zwracała nie będę już, bo Bóg sprawił, że znienawidziłam siebie za życzenia, których nie spełnił

^{chcę umrzeć}