Nig­dy nie wiem jak zacząć z Tobą roz­mowę, bo jes­teś niez­wykły. I nie można do Ciebie tak o zagadać. Nig­dy nie wiem co Ci na­pisać, zwłaszcza po os­tatniej roz­mo­wie, wyz­na­niach... Długo nie pot­ra­fiłam skle­cić sen­sownych słów i os­ta­tecznie wyb­rałam naj­pros­tsze - przekonałeś się zresztą. Odkąd roz­ma­wiamy pow­tarzasz, że będzie dob­rze, że się ułoży, że jeszcze się uśmie­chnę. Zaw­sze do­dajesz mi otuchy, a cała Nasza roz­mo­wa - to nie jest zwyczaj­ny dialog, to jest roz­mo­wa, w której ja po­kazując część siebie po­woduję, że od­kry­wasz się Ty, ze swoimi marze­niami, pla­nami czy oba­wami. Wiele się zmieniło od ostatniej roz­mo­wy. Wy­dajesz się być z in­nej pla­nety, pla­nety, gdzie zaw­sze świeci słońce i nig­dy nie ma mrozów, a między ludźmi jest zaw­sze zgo­da i ra­dość. Z pla­nety, na którą mi tak da­leko... Już nie jes­tem ta­ka niepew­na w uczu­ciach, cho­ciaż brak wiary w siebie i w ludzi na­dal mam. Spa­kowałam wa­lizkę - ko­lej­ny raz - i wyrzu­ciłam do śmieci. Były tam wspom­nienia, które nieraz nie poz­wa­lały spać, kil­ka dob­rych chwil i ma­sa zmar­no­wane­go cza­su, który poświęcałam niewłaści­wym oso­bom. Dojrzewałam do wyrzu­cenia tej wa­liz­ki dob­rych kil­ka lat, ale zaw­sze ,,coś'' mnie blo­kowało. Je­go spoj­rze­nie, oba­wa ,,co on na to'', co po­wiedzą ludzie?! - myślę, że każdy taką wa­lizkę ma i chętnie by spa­kował i wy­walił. Wszys­tko co związa­ne jest z przeszłością wyrzu­ciłam, a dla pew­ności, żebym po nią nie wróciła - pod­pa­liłam. Zaczęło się od og­nia - na og­niu się skończyło. A w ser­cu ? W ser­cu już nie mam daw­ne­go żaru, nie ma na­wet śla­du, że kiedyś tu było dwo­je ludzi, a między ni­mi wiel­kie og­nisko miłości, którym chcieli za­razić cały świat.