Mam potrzebe się wypisać.Cholerną potrzebę. Za 3 tygodnie matura a ja jestem w lesie...psychicznym lesie.Cały czas krąże wokół jednego obrazu i milionów wspomnień. Trzeba pozwolić im odejśc,albo zakorzenic się gdzieś głeboko ,żeby zostały w cieniu i nie wyszły nigdy na światło dzienne.Przynajmniej na tyle bym mogła normalnie wstać z łóżka i nie żałować tego ,że się obudziłam i muszę jakoś przetrwać ten cholerny dzień.Kolejny dzień.

Chciał się zachować jak Prometeusz,wziąć wszystkie cierpienia na siebie ,sądząc czy uważając ,że to będzie najlepsze rozwiązanie całej sprawy...ale to jest jedna wielka bzdura.NIgdy nie zapomnę.Wszystko siedzi głęboko w głowie i nie pozwala mi zapomnieć.Nie chce zapomnieć.Pamiętam wszystko ze szczegółami.Dosłownie wszystko.I jestem wdzięczna,za to co przeżyłam,bo teraz jestem w tym miejscu w jakim jestem.Czuje się bardziej dojrzała,wytrzymała.Czuje się silniejsza.Jestem tutaj.Siedzę.Śmieje się.Czasami zapominam,ale kiedy zostaje sama z sobą to wszystko wraca.Wspomnienia są czymś,co przypomina Ci jaka byłaś lub jesteś szczęśliwa.Są potęgą,dzieki nim wiesz jak Twoje życie mogło być,jest lub było bogate,wspaniałe,niezapomniane.Nie zawsze jest łatwo. Ba! cały czas musimy sie starać by  coś wyszło po naszej myśli.Jeśli jest to zalezne od nas...świat stoi otworem.Nie bójmy sie walczyć o to czego pragniemy.Sens tkwi w tym by szcześciu pomagać.Ono samo nigdy nie przychodzi.Zawsze jest jakiś bodzieć.Ale zazwyczaj jest tak ,że przychodzi w najmniej oczekiwanym momencie,kiedy nie jesteśmy na to przygotowani.To od nas zalezy,czy to spieprzymy,czy bedziemy  najszczęśliwszymi ludzmi pod słońcem.