się do życia.

[i]"Myślę sobie, że Ta zima kiedyś musi minąć Zazieleni się Urośnie kilka drzew Niedojedzony chleb W ustach zdąży się rozpłynąć Niedopity rum Rozgrzeje jeszcze krew."[/i] Nie cierpię siedzieć w domu, chora, sama i wogle. Narzekać tez nie cierpię, ale czuję się jak ten kot, co siedząc na parapecie patrzy zza okna na ptaszki na śniegu. Ptaszki dobre. [i]"Choć mało rozumiem A dzwony fałszywe Coś mówi mi, że Jeszcze wszystko będzie możliwe"[/i] I jeszcze. Jestem smutna, zła i pełna obaw. I to wszystko naraz. Ale Nadzieja i Wytrwałość i jeszcze proszę o waszą szanowną Wyrozumiałość. I The Doors - Waiting for the Sun. Kawy, herbaty? Mięty, cynamonu? Wszystko mogę dać, wszystko. [i]"Nim stanie się tak Jak gdyby nigdy nic nie było Nim stanie się tak Jak gdyby nigdy nic.."[/i]" A tak się sobie do życia uśmiecham (jak na załączonym), bo to życie to uparte i chce się spłaszczyć i opisać, a ja na siłę je skręcam. Ot, taka wstęga Mobiusa sobie powstaje. Nieopisana. Nie niszczmy jamniczka! (Dzięki, Anioł. :D) [url] http://video.google.com/videoplay?docid=-8503826014499111921&hl=pl [/url] Dziękujemy Wojtkowi za strzelanie aparatem tu i ówdzie. I Stysi też dziękujemy :) [b]try to set the night on fire[/b]