Perfect moment / Melancholy

Wspaniałe półtorej godziny wypełnione HITTem.

Było pięknie.

Po prostu. 

Na tyle pięknie, że brak mi lepszych słów.

A potem jedne z najwspanialszych 90 sekund na świecie.

Czekam na następny raz.

Wczoraj, po 42h bez snu miałam tyle do powiedzenia.

Tyle myśli, które chciałabym zapisać.

Strumień świadomości, który był warty udokumentowania.

A teraz... teraz siedzę z totalną pustką w głowie.

Czyżby było tak, że śpiąc bezpowrotnie tracimy pewne myśli?

Pewne niepowtarzalne idee, warte zapamiętania?

Na ironię, spać przecież musimy.

Czyżby było więc tak, że zostaliśmy zaprogramowani

specjalnie tak, żeby cyklicznie i nieodwracalnie coś tracić?

To by wiele wyjaśniało.

To nieustanne poczucie pustki.

To nieustanne poczucie braku czegoś.

Tę nieustanną melancholię.

Tę tęsknotę za czymś, czego nie potrafimy określić.

I znów... wraca pytanie dlaczego?

Po co tak jest?

Jaki jest w tym cel?

13.