serce rwie w kierunku południowo-zachodnim. oj strasznie.

jak bardzo można pokochać miasto dowiedziałam się dopiero po niespełna 19 latach.

to, jak mało obojętna byłam dla tamtego środowiska, jak każdy człowiek był mało obojętny,

mógł poczuć się wyjątkowy, jak artysta, rzeźbiarz własnego losu.

drugi dzień zalewam się hektolitrami łez z tęsknoty.

wrócić tam.. choćby na chwilę. nie mam większego marzenia.

przekonałam się jak bardzo nie doceniam tych, którzy kochają.

i to jeszcze z opowieści pana englishmana.

tam jest ten ktoś. ktoś, dzięki komu wiem, że warto żyć.

tam jest historia.. tak piękna, tak magiczna.

setki historii.

oczy nocy łagodnie tulą cały rynek. najpiękniej..

dźwięki wypowiedzianych wtedy slów stają się słodkim balsamem. mango z maliną.

 p