kocham ten swój mały świat..

wypełniony przez najwrażliwszych i zarazem najbardziej pozytywnie zakręconych ludzi.

i jak tak sie patrzy na te wszystkie wakacyjne zdjęcia w folderach, telefonie i mózgu

to się tęskni. nawet jak oni są tak blisko, cholernie się tęskni.

aż czasem do przesady.

'bo nie można sobie ukraść człowieka z jego świata i umieścić blisko siebie w pełnym wymiarze godzin'

można budzić się i chodzić spać we własnym niebie.

trochę Perfectu, mikrofonów, miodu, zielonej pościeli, ogłupiających filmów, plastikowego piwa.

ostrowa, balkonów, gitarowych dźwięków, kłódek, pociągów, wracania we wtorki do domu, piasków i kryzysów.

jeeee. to byłyby dobre składniki na eliksir szczęścia.

trzeba sobie dać radę bez tego. niepokonani.