dont you remember the reason you

Nikt tak na prawde nie wie co czujesz.
Kazdej bezsennej nocy walczysz ze soba.
Ze wspomnieniami i uczuciami.
Odczuwasz bol tak potezny ze czujesz jak zabija cie od srodka jak rozbija twoje serce z miliona kawalkow na miliard i po malutku zamienia je w lod.
Z kazda mysla cierpisz bo kazde wspomnienie przywoluje ci jego obraz tego jaka bylas szczesliwa z nim tego jak sie angazowalas i staralas by bylo okej
Siedziesz i myslisz co bylo klamstwem i dlaczego to zrobil
Nie wiesz czy cie kiedykolwiek kochal mimo ze powtarzal to ciagle
Jednak watpisz bo jesli kochasz to wrocisz? A ty nie wracasz.
Z kazda sekunda twoich mysli naplywaja kolejne impulsy bolu kazdy coraz mocniejszy i coraz wiecej lez.
Nie chcesz plakac ale to reakacja obronna twojego organizmu ktory stara sie przekazac ci ze juz dosc ze wiecej wspomnien nie wytrzyma.
Ale ty brniesz dalej.
I masz ochote chwycic za telefon i napisac jak bardzo tesknisz i brakuje ci obecnosci tej osoby ale wiesz ze on tego nie chce. Boisz sie ze wysmialby cie bo gdyby chcial to by napisal?
Zamykasz sie w sobie ocierasz lzy i pocichu krwawisz wewnetrznie
Twoje prawie martwe serce wydaje ostatnie strumienie wewnetrznego bolu
A ty zastanawiasz sie co masz zrobic skoro nie masz sily zapomniec mimo ze powinnas.
Gubisz sie sama w swoich myslach cicho krzyczac i proszac o pomoc ale nikt nie potrafi ci pomoc nikt nie zna dobrej rady dla ciebie wiec zostajesz sama poraz kolejny ze swoim bolem i bezradnoscia
I jedyne co ci zostaje to nadzieja ze jutro bedzie lepsze

ze moze sobie przypomni.