w ciszy

.... to właśnie tam dociera, świadomośc poznania, tego co obce, odległe,

a jednak znajdujące się na wyciągnięcie ręki. Spaceruje brzegiem morza, wciąż próbując

nakreślić plan, chociaż jego zarys. Wie, że gdy tylko wyrazi takie życzenie, gwardia pomocników

w mgnieniu oka, z pomocą podąży. Gdzieś w pobliżu, zawsze kroczy za nim Skryba. Tak bardzo inny,

niż jakiekolwiek wyobrażenie , skojarzenia, przychodzą na myśl. Wesoły, dobrze zbudowany mężczyzna,

gadatliwy z bujną fantazją, i okropnym zwyczajem, do przerabiania mych słów. Ciekawość. Lubię, mu znikać,

w poszukiwaniach wytrwały jak mało kto, wkońcu zawsze mnie znajduje, okazując to z nieskrywanym entuzjazmem i dezaprobatą. Jest jakoby Cieniem, myślę, że ten przydomek lepiej będzie pasował do jego

natury. Na prawdę lubię jego towarzystwo, jednak, potrzebuję czasem chwili dla siebie, wytchnienia,

spokoju, czasu na tworzenie, niestety nie rozumieją tego, ciągle powtarząjąc, iż boją się, panicznie, że znowu im zniknę i zostaną sami. Gdybym tylko, wiedział, dlaczego tak się stało, w mej pamięci, choć wieczną być powinna, puste przestrzenie się znajdują, których nie tylko ja, ale i Oni wypełnić nie potrafią. Wspominają , po prostu odszedłeś, byliśmy zagubieni, 2000 lat to długo, jednak w porównaniu do wieczności to nic....