poznanie.

Szedłem, długo kroczyłem krętą ścieżką przez ciemny las. Las, sam w sobie budzący obawy. Nieprzenikniona

gęstwina zarośli wkradających się w podstawy potężnych konarów drzew, cichy szmer naturry, dobiegający z każdej strony, wiatr złowieszczo kołyszący koronami starych drzew.

Po środku ja.

Wiem, że mogę zmierzać tylko przed siebie. Zawracając, nie, nie mogę zawrócić, ciemnieje i gęstnieje, zostawiam za sobą mrok. Wędrówka zdaje się nie mieć końca, nie jestem w stanie stwierdzić jak daleko zaszedłem,

ile drogi jeszcze przede mną, jaki jest cel. Czas jest tutaj pojęciem względnym. Potężne korony drzew, przesłaniają nieboskłon, jedynie nieliczne delikatne promyki słońca, światła? przebijają się rozjaśniając mimochodem ścieżkę, którą podążam. Nie bledną, ani nie nasilają się, wciąż pozostają takie same, nie ważne ile mija czasu.

Na początku rozmyślałem nad okolicznościami w jakich się tutaj znalazłem. Niewiele pamiętam. Źle powiedziane, nic nie pamiętam. Nurtuje mnie podstawowe pytanie : banalne i kuriozalne - jak się nazywam? Im mocniej próbuję sobie cokolwiek przypomnieć tym większą pustką odpowiada moja świadomość. Jednak musiałem jakoś się do siebie zwracać, podczas częstego prowadzenia dialogu samemu z sobą, roboczą wersją ostatecznie stanęło po prostu na "ja". Nie jestem zmęczony - fizycznie, nie czuję głodu, ani pragnienia, jednak podświadomość czule robiąc zamęt podowiada mi, że powinienem mieć jakieś potrzeby. Droga właściwie ścieżka, staje się coraz bardziej kręta, zawiła, jednak nie innej, jest tylko ona, jedyna. Mógłbym usiąść, czekać, tylko na co? Opcja odrzucona, tym bardziej, że gdzieś głęboko w trzewiach odczuwam pewien rodzaj niepokoju, delikatnie muskający świadomość, taki, którego nie wypada zlekceważyć.

Idę, więc dalej, w nieznane, ku poznaniu...