To smutne,ze bez wiekszego wysilku mozna zniszczyc cos tak gleboko zakorzenionego w zyciu.

Nigdy nie wierzylam,ze latwo jest zrezygnowac z zaangazowania,uczuc i wspomnien,

jednak wiem,ze z uplywem czasu zacieraja sie pod wplywem usilnych prob trzymania sie tego co tylko pozornie trwa w tym samym stanie...czasem boimy sie zrobic krok dalej, a karmiac sie zludzeniami,ze nic sie nie zmienia budujemy wokol siebie coraz wieksze bariery.

Tak wiele w sobie tlumimy, ukrywamy i czesto gubimy sie w swoim zalu do tego stopnia,ze jestesmy gotowi zrezygnwac z tego, co jeszcze niedawno bylo dla nas najwazniejsze, dawalo nam sily. Powoli pozbawiajac sie tego sprawiamy,ze z dnia na dzien stajemy sie coraz slabsi,a gdy dochodzimy do pewnej granicy wtedy zazwyczaj uswiadamiajac sobie swoj blad dostrzegamy jednoczesnie,ze jest juz za pozno...Zbyt pozno by cos naprawic, by cos odzyskac i budzi sie w nas niesamowita tesknota i zal, jednak majacy odminne zrodlo, bolesny zal do samego siebie, ze pod wplywem niczego zrezygnowalismy ze wszystkiego.

Dlatego niezwykle wazne jest aby nie dotrzec do tej granicy, na chwile zapomniec o tym co jest teraz, obudzic wspomnienia o tym co bylo by zapobiec temu co moze stac sie w przyszlosci...