friends are like angels. 

Już jako mała dziewczynka chciałam być "tym kimś". Moim powołaniem od urodzenia była muzyka. Chciałam wychodzić na scene, śpiewać dla tysiąca ludzi i słyszeć jak razem ze mną śpiewają moje piosenki. Od zawsze o tym marzyłam. Chodziłam na lekcję śpiewu, nauczyłam się grać na fortepianie i na gitarze. Próbowałam w konkursach, ale nie zawsze się udawało. Człowiek nie jest stworzony do zwycięstw. Nie można wszystkiego osiągnąć od razu, tylko trzeba na coś zapracowałam. Ja przez całe życie pracowałam na przyjaźń, a niedługo może przyjdzie czas na muzyke. Marzenia nie zginęły i czuję, że jeszcze długo nie zginą. Nie poddam się, dlatego, że dostastam. Tak, jestem coraz starsza. Już niedługo kończę 17 lat. To ogromny wiek jak dla mnie. Tak wiele się zmieniło przez te lata. Miałam swoje upadki, swoje wzloty, ale wszystko udało mi się opanować. Pomagali mi rodzice, przyjaciele, rodzina. To oni byli dla mnie najważniejsi, ale nigdy nie skreśliłam muzyki. Staram się codziennie grać na gitarze, tworzyć jakieś nowe piosenki, których napisałam już pięć i nie mam zamiaru ich spalać, bo napisałam je 5 lat temu. Nie, bo one przywołują u mnie najlepsze wspomnienia w moim życiu. Jedną z nich pisałam na Święta Bożego Narodzenia i nie jest to kolęda, ale napisałam ją, bo byłam wtedy bardzo szczęśliwa. Dostałam wymarzone prezenty, spotkałam sie z rodziną, odnowiłam kontakty z koleżankami ze szkoły i miałam najlepszych przyjaciół pod słońcem. Te kilka słów wywołują uśmiech na mojej twarzy, a któregoś dnia może się odważe, żeby je komuś pokazać. Może już niedługo, a może dopiero za 10 lat. Życie jest pełne tajemnic.

od autorki:

Kolejna notka. Tym razem z punktu widzenia Sary. Mam nadzieję, że wam się podoba, bo nie jest najlepsza i najkrótsza do tej pory na tym photoblogu, dlatego przepraszam, ale wiele osób chciało notkę o Sarze, dlatego postanowiłam, że dodam. <3