.

uwielbiam tego dzieciaka, nie mam pojęcia kiedy on tak urósł..

Czuję, że moja motywacja spadła w okolice zera, a czuję, że niedługo będzie jak temperatura za oknem.

Czyli generalnie optymizmowi w tą zimę mówimy 'do widzenia do zobaczenia w przyszłym roku' .

Za to z optymizmem patrzę w przyszłość, tą czerwcowo-lipcową. Powrót do korzeni, czyli wakacje z Magdaleną, tylko w nieco innej formie. Zapowiada się genialny początek wakacji, z cudowną muzyką w tle, czyli witamy Gdynię.

Kolejny sylwester, aż się boję, co wymyślimy w tym roku..

O ile coś wymyślimy..

Każdego roku sobie obiecujemy, że będzie inaczej.. Każdego ta sama gadka, z której generalnie nic a nic nie wynika.

Poszłabym porobić zdjęcia, ale nawet nie mam czasu, poza tym ręce marzną mi tak szybko, że chyba nie byłabym w stanie obsługiwać aparatu. 

Żyję ostatnio w swoim własnym świecie, wyimaginowanym, który istnieje tylko i wyłącznie w mojej głowie, i sama czasem się go boję.

Każdy dzień wygląda niestety tak samo, wstaję rano, idę do szkoły, przychodzę, jem obiad, kładę się spać, wstaje koło 18, robię wszystko i nic, i kładę się koło 24.. To chyba nie jest za bardzo zdrowe.. 

Ogarnianie to nie jest moja mocna strona, wiem to od zawsze, ale ja się zaczynam gubić we własnych odczuciach.

Jeszcze ten przeklęty projekt na wos i  sprawdzian z fizyki i sprawdzian z romantyzmu, jeszcze tylko to i będą święta, które nic nie zmienią, oprócz tego, że trochę pogotuje, posiedzę przy stole i się ponudzę.

Kolejny rok minął... a ja nawet nie wiem kiedy.

Ludzie zaczynają mnie znowu denerwować, moja aspołeczna strona bierze górę..

Pieprzę to..

Myśl pozytywnie, banalne, chciałabym żeby tak samo banalnie można było to wykonać..

Za dużo myślę.

coma- pasażer 

Mo.