I odkąd wróciłam z pracy tak wyglądam. Nie mam ochoty wtać. Zejście na parter do kuchni po herbate to dla mnie prawdziwy maraton (słaby ze mnie zawodnik). Owinęłam się w koc i zamierzam tak spędzić czas aż do poniedziałku. Jak sobie pomyślę ile spraw urzędowych mnie czeka to już odechciewa mi się żyć. Czekanie w kolejkach i zagadywanie starszych pań, które z chęcią opowiedzą Ci o całej swojej rodzinie i nisiej emeryturze, a na koniec zasypią serią niezręcznych pytań to jak na moją głowę za dużo. Nie mam nic do starszych osób, ale wolę swoje własne towarzystwo. Od dłuższego czasu stałam się najbardziej antyspołecznym człowiekiem na Ziemi. Lubię chodzić sama na zakupy, na spacer, wszędzie gdzie się da wolę iść sama-zosia samosia. Nikt ode mnie niczego nie oczekuje, nie muszę się zwierzać, słuchać miauczenia 'spójrz jak ona wygląda' i całej seri tym podobnym. I już więcej nie piszę, bo od tego marudznia staję się jeszcze smutniejszym człowiekiem.