.

nic nie widzimy, jesteśmy ślepi

przechodzimy obok ludzi obojętnie, nie wiedząc, że każdy z nich przeżywa swoją własną tragedię,

swój własny dramat

mijamy rzucając krótkie: 'dzień dobry' i idziemy dalej zamknięci hermetycznie w swoim prawie idelnym życiu

i nagle wszystko wybucha

zauważamy ICH, powoli dostrzegamy ICH problemy i zadajemy sobie pytanie, nie..

nie pytamy dlaczego? po co? jak to będzie?

pytamy: gdzie ja byłem? gdzie byłem kiedy komuś waliło się wszystko?!

zaczynamy mieć wyrzuty sumienia, zaczynamy rozumieć

uczymy się patrzeć

patrzeć głębiej, ale i bliżej

bo to co najgorsze dzieje się obok nas, tuż obok

za ścianą pokoju

w sąsiedniej klatce

czy w domu z naprzeciwka

jakie to skomplikowane!

oglądasz film, ubolewasz nad losem bohaterów, płaczesz, wzruszasz się kolejnym happy endem

jednak życie to nie film!

rozejrzyj się!

widzisz?!

pewnie nie...

bo nie patrzysz dobrze

czasem za wręcz idealną maską uśmiechu, czeka ktoś, kto oczekuje Twojej pomocy

dlatego trzeba nauczyć się patrzeć, czy kiedy Tobie świeci słońce, nad innym nie zbierają się chmury...