czasem naprawdę chciałabym umieć ogarnąć ludzi, jednak okazuje się, że ich myśli są zbyt odległe i niezrozumiałe. szkoda, bo może udałoby się wtedy nawiązać jakiś kontakt i poprzez kulturalną komunikację dojść do jakichś sensownych wniosków. ciężko to jednak zrobić, kiedy druga osoba kompletnie zamyka się na jakiekolwiek starania z zewnątrz, bo nie potrafi przyjąć krytyki, tylko od razu atakuje. bo przecież jak mogła popełnić błąd, skoro jest tak idealna?

każdy popełnia błędy, nikt nie jest idealny. możemy całe życie dążyć do perfekcji, ale nigdy do niej nie dotrzemy. ona jest nieosiągalna przez nas, zwykłych, szarych ludzi. ale sztuką jest popełniając błędy uczyć sie na nich. nie pozwolić na to, by popełnić je kolejny raz. wtedy one już nawet nie są błędami, bo robimy coś wbrew całkowitej świadomości, że jest to w jakiś sposób niewłaściwe. robimy to z premedytacją, a czegoś takiego nie można nazwać błędem.

ludzie są chujowi. cieszę się tylko, że jest w moim życiu kilka osób, na które zawsze będę mogła liczyć, a oni mogą polegać na mnie. i pomimo ogromnej niechęci do ludzi, których moi bliscy szanują, nigdy nie zniszczy to naszych relacji. możemy klócić się o byle co, mieć problemy, 'ciche dni'... ale na duchu podnosi świadomość, że mimo wszystko mamy siebie. i zawsze będziemy mieli, bo takiego przywiązania nikt ani nic nie jest w stanie zniszczyć. nigdy.