Zdjęcie nie moje, zdjęcie z dupy, bo jestem w pracy. Ale za pół godz lece na wykłady, więc chwilka luzu nie zaszkodzi.

Juz od jakiegoś czasu mnie nosi, żeby tu wpaść i coś napisac. Jak to Krzyś mawia- SINUSOIDA. Jedna, wielka, amplitudy jej odchyleń są niebotyczne. Tak się zastanawiam, czy to jakaś próba sił, czy taki czas do przeczekania? Nie wiem, chyba już nei wierze, że to minie. Powinno się myśleć optymistycznie, bo to zwiększa efektywność działania i rzeczywiście więcej rzeczy da się zrobić , etc, etc, ale o ile w pracy wprost tryskam optymizmem, na uczelni jestem duszą towarzystwa, tak kiedy, że tak to ujmę "kurtyna opada", jestem tym zmęczona. Tyle, że straciłam tę umiejętność dołowania się do cna, co by na drugi dzień całe zło minęło i wszystko było, jak poprzednio. Nie mam czasu na zastanowienie sie, na robienie z siebie ofiary losu. I tylko ukradkiem popłakuję albo utyskuję w przerwach, jadąc autobusem, czy prowadząc auto. bo to jedyne przerwy w moim życiu. Dogieło mnie. Centralnie. Seriously. Poczułam sie styrana ostatnimi miesiącami. Tylko chyba tak nie powinno być, że po liźnięciu zaledwie dorosłości ja już mam przesyt? Że Niczym nie różnią sie problemy moje i moich rodziców? Czy innych szaraków w wieku produkcyjnym z założeniem po 30stym roku życia?

Wiem też, że należałoby zweryfikować swoje nastawienie odnośnie ludzi. W zasadzie paru przedstawicieli tego gatunku. Że chyba lepiej bylo, jak było, a nie, jak jest. To wszystko mija sie z celem. Taki hojrak ze mnie, fifarafa, i co tylko. Ze wszystkim sobie poradzę w życiu, mniej lub bardziej. Tylko nie z tym, co dla mnie tak ważne i na czym stawiam zawsze punkt oparcia.

Chyba polubię znów bycie Suką. Taką przez duże"S". Już nie Idiotką, przez duże "I".

pierdolę, nie robię.