Learning to love a disaster 

Pure awesomeness. Choć czas upływa nieubłaganie, niesamowicie podoba mi się sposób, w jaki to robi. Nieistotnym jest już to, czy dłuży się, czy przyspiesza z każdym mrugnięciem oka. Jakie to ma znaczenie mając tak niesamowite szczęście? Jego posiadacze podobno nie liczą czasu. I choć zdarzają się wyjątki (czytaj 'praca'), to reszcie mojego czasu pozwalam upływać bardzo bezkarnie, co wcale nie oznacza, że bezproduktywnie. Czas strwoniony właśnie bezkarnie na niedawną Noc Kultury był czymś, czego nie da się opisać idealnie. Nawet gdybym próbował, pewna skromna duszyczka zrobiła to już za mnie. Pewnym jest fakt, że zasłużył on sobie na miano niezapomnianego, ważnego i zwyczajnie najlepszego, choć warto pamiętać, że byłby bezwartościowy, gdyby był spędzony samotnie. Czuję siły potrzebne do życia. Czego mogę chcieć więcej? Marzenia się spełniają, pozostaje tylko korzystać. MARZĘ, żeby zestarzeć się mając przy sobie ten sam powód do szczęścia. Najlepszy, jaki kiedykolsiek poznałem.