"Powiedzieć coś bym chciał, mam pustkę w głowie zgubiłem znowu się..."

Generalnie gubię się każdego dnia po 1000 razy.

"Boję się otworzyć znów oczy"

Boję się, że coś się stało.

Nienawidzę takiej ciszy.

Nienawidzę życia w ciągłej niepewności.

Mam dość wpatrywania się w wyświetlacz telefonu.

Mam dość czekania.

Coraz bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że quizy fejsbukowe się nie mylą.

Schizoidalne zaburzenie osobowości to chyba mój największy problem.

Niepewność, strach, dystans.

Boję się ludzi. I coraz bardziej ich nienawidzę.

Za to, że są.

Wszyscy mnie wkurwiają.

Wszyscy bez wyjątku.

Miło, że ludzie, których miałam za przyjaciół, znajdują sobie nowych przyjaciół i robi się fajnie.

Że coś innego staje się ważniejsze, wtedy, kiedy kogoś się potrzebuje.

Miło.

Nie Karo. Nie chodzi o Ciebie.

To jest jeden z argumentów przemawiający za tym, że moja osobość jeszcze nie zeschizoidalniała do końca- przejmuję się. 

Ale pracuję nad tym.

Tęsknię do tamtych chwil, kiedy nie czułam absolutnie nic.

Kiedy ogromnym wysiłkiem wyprałam sie z wszelkich emocji.

To było takie wygodne.

Teraz czuję tylko, że robi mi się niedobrze, kiedy czytam te wszystkie pierdoły "loveeeeeeeeeeeeee <3"

Fak...

Żałuję, że ludzi nie można po prostu zabijać.

Że nie można sprawić, żeby po prostu znikneli.

Mam dość dzieci myslących, że są pępkiem świata.

No nie tak. Są pewne priorytety.

Ale do tego trzeba dorosnąć. Inaczej się nie zorozumie.

Wkurza mnie to, że tak często zmieniają mi się potrzeby.

Że czasami potrzebuję ludzi.

Ale nad tym też pracuję i mam nadzieję, że niedługo pozbędę się tej potrzeby raz na zawsze.

Miło jest dostać wiadomość od WP (.pl) z pytaniem dlaczego nie widuje mnie na koncertach.

It's really, really, really nice.