2.

Usłyszałam ostatnio, że nie szanuję siebie. Musiałam się zastanowić co to w ogóle znaczy. Doszłam do wniosku, że ktoś, kto mi to powiedział ma racje. Nie szanuję siebie, swojego czasu i wartości. Ciągle zabiegam o ludzi, robiąc dla nich znacznie więcej niż powinnam.. znacznie więcej niż dla siebie, w zamian nie dostając tak naprawdę nic. Nigdy nie oczekiwałam od innych czegoś w zamian. Sądziłam, że postępuję dobrze, że sprawianie radości innym sprawia radość mi samej, a teraz widzę, że wcale tak nie jest. Nie wiem czy w ciągu tych powiedzmy, że 10 lat, ktoś zabiegał o mnie z czystym sumieniem i świadomością, że sam tego bardzo chce. Zawsze byłam gotowa nieść pomoc i robić wszystko aby było dobrze. Zawsze wybaczałam wszystko. Poświęcałam całą siebie i gdzieś po drodze się gubiłam. Wiem dlaczego robiłam to wszystko. Wtedy niestety zupełnie bez tej świadomości, którą mam teraz. Bałam się, że w życiu nikt nie postara się o mnie, bo jestem bezwartościowa. I swoje poczucie bezwartościowości starałam się wypełnić działaniem ku radości innych. Mówię o tym w czasie przeszłym, ale wiem, że tak jest nadal. Zaczęłam się nad tym wszystkim zastanawiać w momencie, gdy uznałam, że zrobię coś dla K., bo wiem, że po ostatnich piątkowych perypetiach będzie to ostatnia czynność, o której pomyśli. Zrobiłam to, bo chcę dla niego jak najlepiej, ale .. to był kolejny raz, gdy poświęciłam siebie i swój czas, który przeznaczyć mogłabym na samą siebie. Długo sądziłam, że dawanie z siebie 99,9% w każdej sytuacji jest czymś właściwym, a teraz.. wiem, że to mnie niszczy w środku i bycie dobrym dla innych nie sprawi, że poczuję się dobra dla samej siebie.