"Któregoś dnia spotkasz kogoś wyjątkowego,  kogoś, kto rzuci cię na kolana jednym uśmiechem. Kogoś, kto zniewoli twoją duszę jednym spojrzeniem pięknych oczu.  Nagle kula ziemska przechyli się na swojej osi i wskaże właśnie na nią.  I będziesz wiedział, że spotkałeś swoje przeznaczenie."

-Co jeśli ja już kogoś takiego poznałam. Kogoś kto wydaje mi się wyjątkowy, którego uśmiech powala mnie już nie tylko na kolana, ale nawet na twarz, kto posiada najpiękniejsze, błękitne oczy jakie kiedykolwiek w zyciu widziałam, To wszystko wydarzyło sie tak nagle. Puf i pojawiłeś się Ty. Wiem, że to nie był przypadek. Wiem, że spotkanie Ciebie było mi pisane. By zmienić mnie, moje życie, na lepsze. By ruszyć z miejsca. By tak dużo doświadczyć w tak krótkim czasie,  by popełnić błąd i by go zrozumieć. By żałować jak nigdy wcześniej i nigdy pózniej. By być lepszą, doskonalszą dzięki Tobie, choć już nie chcesz tej zmiany zobaczyć. Choć Cię nie ma, i prawdopodobnie już nigdy Cię nie będzie.  

Zaistniałeś w moim życiu i przyczyniłeś się prawdopodobnie  do największej rewolucji nim. Wiem, że powinnam dziękować za to, że byłeś i nie rozpaczać nad tym, że już Cię nie ma, ale nie potrafię, jeszcze nie teraz. Póki co muszę przyswoić fakt, że największy sukces, jest w połowie porażką, że szczęście w połowie dramatem i być może ja też jestem w połowie sobą, a w połowie tą, którą mnie uczyniłeś, choć nieświadomie i niechcący. 

Póki co wszystko jest 'w między, pomiędzy gdzieś' niedokończone, niekompletne, połowiczne. Dlatego tak bardzo wyczekuje kolejnej zmiany, choć tym razem chciałabym ją sama zainicjować...