pierdolona bezsilność...

" Niedawno byliśmy dziećmi, a świat był piękny,
potem doszły problemy, uczucia, jakieś błędy...  "


Człowiek jest nieświadomy tego jak wiele posiada dopóki tego nie straci. Rasa ludzka nawet nie zdaje sobie sprawy z tego, na czym nam tak na prawdę zależy dopóki szczyt naszych marzeń nie zostanie wysadzony w powietrze. Uczucia bolą, bolą jak cholera. Mnie zraniły już dawno, a ja nadal nie potrafię się pozbierać. To boli, gdy tracimy coś, na czym zależało nam najbardziej. I jak zawrócić czas, by wszystko było tak jak wcześniej?

Bardziej od utraty miłości boli mnie ta przyjaźń która się spaliła. Ale czy ta przyjaźń w ogóle była prawdziwa?

Nie będę dłużej kryć swych uczuć. I może pisanie o nich na debilnych stronach internetowych to marny sposób na ich wyrażanie, ale czuję, że to jedyne co mogę zrobić, nie niszcząć jeszcze bardziej tego, co na dzień dzisiejszy istnieje już jedynie jako popiół.
Mam sporo marzeń, ostatnio ktoś mi bliski spytał jakie jest to moje największe marzenie. Nadal Ty nim jesteś, to niezmienne. Jest mi źle.

Potrzebuję rozmowy z Tobą, takiej, jakie przeprowadzałyśmy jakiś czas temu. Potrzebuję czuć, że jesteś. Potrzebuję dotyku twoich rąk bo tylko on dawał mi siłę, gdy cały świat ciskał mną całą swoją mocą o glebę. Potrzebuje twojego uśmiechu, tak szczerego i uroczego. On zawsze był dla mnie niczym choroba zakaźna, którą musiałam złapać za każdym razem, gdy Ty byłaś blisko. Potrzebuję twojego spojrzenia, twych przepięknych, przepełnionych miłością oczu którymi spoglądałaś na mnie, gdy ja w swoich oczach miałam łzy, przeczuwając, że nadchodzi ten czas, przeczuwając, że lada dzień Cię stracę. Pamiętasz? Mówiłaś ' Nie płacz ' a ja mimo to płakałam, choć ściekające po moich policzkach łzy próbowałam zamaskować sztucznym uśmiechem. Pamiętasz? ' Bez Ciebie, ja bym oszalał ' Obiecałaś, że będziesz.. Więc dlaczego Cię nie ma?

Obiecałaś, że nie zapomnisz.. A ja czuję, że zapomniałaś.
Mówiłaś, że tęskniłabyś za mną gdybym odeszła. Odeszłam, na twoją prośbę. Czy na prawdę tęsknisz? Chociaż odrobinkę? To dziwne, ale gdybym wiedziała, że tęsknisz, chociaż troszeczkę, tak jak ja, byłoby mi lepiej.
Powinnam zapomnieć, a nie potrafię. Miałam wyrzucić Cię z mojego serca, a nie mogę. Miałam zacząć żyć bez Ciebie, ale nie da się żyć, nie mając świata w którym czuliśmy się bezpieczni. Nie da się żyć, gdy jesteśmy pozbawieni tlenu, który jednak do życia jest niezbędny. Nie da się żyć, gdy ktoś tak bliski rani nas tak bez zastanowienia, bez zawahania. Ja nie potrafię już żyć bez Ciebie.. Jakoś tak pusto zrobiło się w moim świecie, gdy zabrakło w nim twojego oddechu. Jakoś tak Cicho zrobiło się w moim świecie, gdy nie czuję już w jakim rytmie bije Twoje serce. To beznadziejny stan w którym trwam, chociaż tak bardzo nie chcę.

Wspomnienia bolą, ranią nas nieustannie. A te moje, często wybuchają tak jak wulkan i niszczą wszystko, co jeszcze ze mnie zostało.

A może mnie już nie ma?

Wiem jedno - ja bez Ciebie nie istnieję...

Dobranoc.