podpadł kiedyś cesarzowi, gdy ten miał zły humor. cesarz chciał kazać go ściąć. ale nie miał czasu. powiedział tylko: - niech pan się zgłasza co godzina w mojej kancelarii i przypomina, że w najbliższym czasie mam panu uciąć głowę. więc się zgłaszał. najpierw to przeżywał. rozmyślał nad znikomością bytu i skrępowaniem jednostki, zależnością od dzikich kaprysów tępego kacyka. ale potem się wdrożył. urzędnicy mieli z nim krzyż pański. roboty huk, interesanci słabną w kolejce, a tu ten stale: - dzień dobry. cesarz kazał mi przypomnieć, że w najbliższym czasie ma mi uciąć głowę. do widzenia. i tak co godzina. punktualnie dwie przed dwunastą wypadał z kawiarni "ministerialnej" (w innych nie bywał), aby pośpiesznie wygłosić swoją formułkę. co sobot o jedenastej w nocy, lekko chwiejąc się na nogach po butelce wychylonej w barze "raj ambasadora" (w innych nie bywał), zjawiał się w kancelarii i oświadczał bełkotlwie: - cesarz kazał przypomnieć.. żeby... tego... tamm... że w najbliższym czasie ma mi głowę uciąć. o czwartej nad ranem zeskakiwał z pryczy, rozstawionej w przedpokoju kancelarii (gdzie indziej nie sypiał) i zaspanym głosem budził drzemiącego sekretarza dyżurnego: - cesarz kazał mnie - itd. po dwudziestu latach natknął się kiedyś w kancelarii na sędziwego już cesarza. - a czegóż ten chce? - spytał cesarz. - a on się tu zgłasza, że wasza cesarska mość ma mu głowę uciąć - rzekł sekretarz. - no to mu utnijcie - żachnął się cesarz. no to mu ucieli. koniec bajki.