dawno nie pisałam tutaj niczego od siebie. otwieram pustą stronę, na której ma znaleźć się ten wpis. i nie wiem kompletnie jak się do niego zabrać. nie będę opisywała sytuacji, w której się znajduję, bo jest to bezsensowne i po 1. nikt tego nie przeczyta. po 2. nikt tego nie zrozumie. po 3. dla nikogo nie wyda się to poważne. czuję się, przede wszystkim, głupio. głupio dlatego, że wartości, które miały dla mnie kiedyś ogromne znaczenie - straciły je przez jedną osobę. co więcej, ta osoba przyzwyczaiła mnie cholernie do kompletnie innego toku myślenia. i dziś, kiedy dostaję coś, co ucieszyłoby mnie kiedyś - kiedy liczyły się dla mnie owe inne wartości - dzisiaj wydaje mi się... bezsensowne. to tak jakbym dostała coś, na co czekałam, a teraz przestało mi się podobać. czuję się, poza tym, egoistycznie. i to chyba nie muszę mówić dlaczego. czuję się pusto. bo robię coś wbrew sobie, tylko po to, abym później nie żałowała, że tego nie zrobiłam. no tak. czuję się beznadziejnie, jeśli chodzić ma o naukę. olałam wszystko ciepłym moczem i teraz nie mam kompletnie żadnych psychicznych sił na to, aby cokolwiek poprawić. nie wiem, ja się miałam uczyć w marcu, w kwietniu, w maju. nie uczyłam się w ogóle. jak ja w ogóle w podstawówce mogłam mieć czerwony pasek!? czuję się fajnie, bo lubię mieć ludziom za co dziękować. jeszcze bardziej lubię, kiedy ktoś robi coś wobec mnie od tak, a skutki - niekoniecznie uboczne - ciągną się przez lata. lubię jak jakieś małe, drobne wydarzenie, jedna chwila, jedno zdanie, cośtam - bardzo dużo miesza. coś jak mały kamyk zmieniający bieg lawiny. poza tym. ja wiedziałam, że te dni nysy dużo zmienią, że namieszają... ale nie, że aż tyle! czuję się głodna, bo od jedzenia jestem uzależniona, jak już kiedyś wspominałam. czuję się gruba, bo taka właśnie jestem! czuje się idiotycznie, bo zawsze się tak czuję. a i czuję się szczęśliwa. przemyślam zawieszenie fotobloga.