Anna Piekarska 

p h o t o g r a p h y. 

***

- Która godzina?

- Tak, jestem szczęśliwa i brak mi tylko dzwoneczka u szyi, który by brzęczał nad Tobą, gdy śpisz.
- Więc nie słyszałaś burzy? Murem targnął wiatr, wieża ziewnęła jak lew, wielką bramą na skrzypiących zawiasach.

- Jak to, zapomniałeś? Miałam na sobie zwykłą szarą suknię spinaną na ramieniu.

- I natychmiast potem niebo pękło w stubłysku.

 - Jakże mogłam wejść, przecież nie byłeś sam.

 - Ujrzałem nagle kolory sprzed istnienia wzroku.

- Szkoda, że nie możesz mi przyrzec.

- Masz słuszność, widocznie to był sen.

- Dlaczego kłamiesz, dlaczego mówisz do mnie jej imieniem, kochasz ją jeszcze?

- O tak, chciałbym, żebyś została ze mną.

 - Nie mam żalu, powinnam była domyślić się tego.
- Wciąż myślisz o nim?

- Ależ ja nie płaczę.
- I to już wszystko?

- Nikogo jak ciebie.
- Przynajmniej jesteś szczera.

- Bądź spokojny,
wyjadę z tego miasta.

- Bądź spokojna,
odejdę stąd.

- Masz takie piękne ręce.
- To stare dzieje, ostrze przeszło nie naruszając kości.

- Nie ma za co, mój drogi, nie ma za co.

- Nie wiem
i nie chcę wiedzieć, która to godzina.