Dualizm serc.

Dajesz mi siebie w niewielkich ilościach,

Nasycasz swą duszą powoli i łagodnie.

Czasem odbierasz myśląc, że tak trzeba,

Muskając delikatnymi słowami.

Topisz w lazurze oczu swych niebiańskich,

Następnie wysyłasz w szarość ich głęboką.

Otulasz ramieniem pełnym dobroci,

Aby odepchnąć w ciemność nieznaną.

Nie pozwalasz mi siebie w pełni odczytać.

Skrywasz swe życie pod mglistą zasłoną cienia.

Wyjawiasz prawdy palące od środka,

A czyny Twe studzą myśli wznoszące.

Płyniemy złotą łodzią na wyspę arkadii,

Lecz podróż ta długa i pełna heroizmu.

Nie podołasz wyzwaniu - nie mów już nic,

Pragnę odzyskać wolność - pozwól mi śnić.

1 listopada 2009r.

P.S. Wszystkiego najlepszego z okazji Święta Zmarłych osobom, które dla mnie umarły.