wracając do wczorajszego dnia...

 Przepraszam wszystkich tych, którzy śledzą mojego bloga za wczorajsze zaniedbanie. Wiem że obiecałam opisać jak przebiegł wypad z moją koleżanką - Zośką, na spacer.

 Otórz... Dzień był na prawdę bardzo ładny. Z początku czułam się dziwnie, gdy wyszłam z domu i czekałam na nią w kawiarni. Jakbym nagle trafiła do innego świata. Wszyscy ludzie byli sobie całkowicie obojętni. Nikt nie myślał o byciu smutnym... Nikt nie przeżywał śmierci mojego brata. Nie to co w domu. Takie oderwanie się od rzeczywistości i atmosfery panującej obecnie w moijej rodzinie bardzo mnie ożywiło.

 Spotkałam się z Zosią w kawiarni. Muszę przyznać że strasznie bałam się tego spotkania, nie tylko dlatego że zaniedbałam ostatnimi czasy naszą znajomość, ale tez obawiałam się że dziewczyna będzie się do mnie zwracać w dziwny sposób i obchodzić... jak z bombą zegarową? Na szczęście jej stosunek do mnie sie nie zmienił. Nie pytała też o wiele rzeczy. Ograniczyła się do zapytania mnie o moje samopoczucie czy o to jak się trzyma nasza rodzina. Unikała wyraźnie niektórych tematów, za co jestem jej bardzo wdzięczna. Poszłyśmy potem na bardzo długi spacer. Spotkałyśmy przy okazji kilku naszych znajomych ze szkoly. Dziwny był ten powrót do ludzi. Udało mi się nawet zapomnieć o Michale.

 Byłyśmy na łąkach i w małym parku koło naszego gimnazjum. Kręciłyśmy się do późna Brakowało nam siebie nawzajem.

 Kiedy wróciłam do domu uderzyła mnie cisza panująca tam. Wcześniej byłam przyzwyczajona i nie zwracałam uwagi, ale gdy pobyłam trochę na zwenątrz dotarło do mnie że tam dalej toczy się życie. A czas płynie.

 I nie będzie na mnie czekał, bez względu na to przez co przechodzę.