Tylko ja i ten stan.

"Samotność mimo pełnego serca."

~ Fresh

     Ogarnęła mnie pewnego rodzaju samotność i... smutno mi. Po prostu mi smutno. Przyznam to głośno. Podłamałam się trochę. Jakiś czas temu wspominałam o swoich przyjaciołach. Tak, jest ich trochę. Tak wiem, że mnie kochają. Ale kojarzycie ten moment kiedy pomimo, iż jesteście pomiędzy ludźmi i tak czujecie się puści? To chyba właśnie jedna z takich chwil.

     Próbuję podjąć się rozmowy, z kimkolwiek, ale mam dziwne wrażenie, że każda odpowiedź jest wymuszona, jakbym przeszkadzała, jakby nie chcieli/nie mieli ochoty ze mną rozmawiać czy jakby mieli o wiele ciekawsze rzeczy do roboty. Tym właśnie sposobem doprowadziłam się do tego stanu. I tak siedzę w pokoju, tylko ja i ten stan. Nie wiem co robić. Na razie tylko leżę. Mam anginę. Przez pół dnia czułam się koszmarnie - wysoka gorączka, okropny ból gardła i kaszel, który jeszcze je podrażniał. Teraz - fizycznie - czuję się trochę lepiej, ale psychicznie właśnie utknęłam w takim dole. I wiem, że zaraz znów zostanę sama, ponieważ aż do teraz byłam w domu z tatą, który pomagał mi we wszystkim, a zaraz wychodzi do pracy. Będzie tu tak głucho i cicho, pusto. Tylko ja i ten stan.

     Pomyślałam, że obejrzę później jakiś horror. Przynajmniej przerwę tę ciszę, która powoli nakłada się na mnie i tak trudno ją unieść. Czuję jakby ważyła jakieś tysiąc kilogramów i znów tracę humor oraz siły na cokolwiek.