Tyle wspomnień o Tobie.

"Tyle wspomnień o Tobie, chodzi po mojej głowie, wypełniają mój cały świat..."

~ Verba

    Wiecie jak to jest kiedy wszystko, dosłownie wszystko przypomina Ci o czymś? O czymś co chcesz zostawić, o czymś co chcesz wymazać, o czymś o czym chcesz zapomnieć, o czymś co zatrzymuje Cię gdy próbujesz wstać? Chcesz walczyć, ale upadasz na deski? Zalewa Cię fala najróżniejszych wspomnień? I wtedy znów wracasz pamięcią do tych wszystkich zdarzeń kiedy uwierzyłeś, że świat jednak jest piękny? Nie umiesz sobie z tym poradzić? Tego jest za dużo? Przygniata Cię do tej zimnej podłogi? Starasz się to zrozumieć, ale nie potrafisz? Chcesz porozmawiać, ale masz tylko monolog? Czujesz, że czeka Cię kolejna zimna noc? Bezsenna? A łzy cięknące po Twoich policzkach są jak ciekły azot? Jesteś wśród ludzi, ale i tak czujesz tą pieprzoną samotność? Czujesz tą pustkę? Chcesz się stąd gdzieś zawinąć, ale wiesz, że przed tym i tak nie uciekniesz? Wiesz, że to zawsze do Ciebie wróci i bezlitośnie zaciśnie Cię w pięści? Kiedy wpatrujesz się w niebo nieważne jakiego koloru by było i tak wydaje się szare? Czujesz chłód, ale to nie przez temperaturę powietrza? Chłód serca, które bije od tej pustki po cząstce Ciebie, która została brutalnie zabrana wraz z całym Twoim szczęściem i jaką chcesz zapełnić czymkolwiek? Jednak nie potrafisz tego zrobić, bo wiesz, że  to miejsce może zapełnić tylko to co było, a świadomość tego, że to już nie wróci zabija Cię? Tracisz przez to oddech, a serce na chwilę się zatrzymuje? Kilkusekundowa śmierć kiedy ta myśl przechodzi Ci przez głowę? Poranioną duszą targa nostalgia? A ktokolwiek spojrzy Ci w oczy widzi tylko jak krzyczą żalem? I znowu czujesz, że upadasz jak płonący wrak? Wrak człowieka, bo prziecież tylko tyle z Ciebie zostało? Kiedy patrzysz w lustro wiesz, że w odbiciu nie jesteś Ty? I codziennie rano musisz przywdziewać najróżniejsze maski by uniknąć banalnych pytań, które wcale nie są okazem troski, a ludzkiej ciekawości? Nikt nie wie dlaczego często płaczesz? Nikt nie wie, że pewnego dnia po prostu wyjdziesz i już nigdy nie wrócisz? Bo w końcu tak Ci się marzy?

    Powiem Wam, że wiem jak to jest. Jest to cząstka mojej codzienności. Taka walka z samy sobą. I nie możesz wygrać, bo przecież kiedy wygrasz to i tak przegrasz. Możesz tylko przegrać. Dlatego wiem jak to jest, ale nie wiem, naprawdę nie wiem jak będzie, co będzie później.