Zatoczyłam błędne koło. Pośród wzlotów i upadków, ciemności i światła, suszy i ulewy - odnalazłam siebie. Moją osobowość. Mój życiowy ideał. Moje motto, które powtarzam sobie każdego dnia na dzień dobry. Płatki śniego okalają moją zmarzniętą twarz. Depczę niedopalonego papierosa i mam plan. Muskając Twoje wargi wołam, że się niedługo zobaczymy. Pokonuje tysiące metrów życiowej ścieżki pośród brudu ulic, obojętnych przechodniów. Czegoś tu brakuje. Drżącą dłonią wybieram numer do Ciebie. Pierwszy, drugi, trzeci sygnał... Poczta. Cichą klnąc idę dalej. Przebijam się przez cząsteczki powietrza. Uderzam w sam ich środek. Wiatr zatańczył tango wokół mnie. Porywając kosmyki moich włosów w niebezpieczny wir tańca. Oczy zapatrzone przed siebie przybliżają cel. Mózg ma zakodowany tylko jeden obraz. Ciebie. Uśmiecham się do wspomnienia Twoich roześmianych źrenic, jednocześnie dochodząc do mety, do końca mojej wędrówki. Niebezpieczne promienie palą za mną mosty. Dobiegam do ostatniego, na końcu stoisz Ty. Machając ostrzegawczo wybiegasz mi naprzeciw i chowasz w swoje ramiona. Oddechy mieszają się, wzrok skierowany w Twoje niebieskie tęczówki zagląda w głąb duszy. Wyznanie zmieszało się z ogniem igrającym między naszymi ciałami. Pocałunkiem zagłuszyłeś krrążące w moim ciele wątpliwości. Odnalazłam brakującą część mnie. Ostrożnie dotykam Twojego policzka, boję się, że możesz zniknąć, zabrać cząstkę mnie. Twój śmiech rozrywa ciszę. Odwracam głowę, most tli się. Splotłam nasze palce, prowadząc nas przed siebie. Miliony kilometrów przed nami. 

najlepszy ! <3

+ zimo zgiń!