To zaczynamy od początku.

Uśmiech na twarzy to znak rozpoznawczy wielu osób. Czasami poznajemy osoby i wydaje nam się, że nigdy nie widzieliśmy ich smutnych, rozkojarzonych. Każdy z nas ma swój styl - coś co go wyróżnia na tle innych. Mijając ludzi na ulicy, nie oszukujmy się, zwaracamy dużą uwagę na wygląd. Dopiero po bliższym poznaniu zauważamy jakieś pozytywy w charakterze. Po krótkiej chwili namysłu dochodzę do wniosku, że dla mnie dużą wagę ma szczerość i otwartość. A dla Was? Przez moje życie przewinęło się sporo osób i każdy był wyjątkowy na swój sposób. Mieli właśnie ten znak rozpoznawczy, coś za co ich ceniłam. Na wiele znajomości patrzyłam przez szkła różowych okularów i zawsze, gdy spotykałam się z sytuację, gdzie inni ludzie mieli fałszywych przyjaciół - myślałam "To mnie nie dotyczy!". Odgradzałam od siebie myśl, że w moim najbliższym otoczeniu jest ktoś dwulicowy. Zamykałam oczy i na oślep wierzyłam niektórym. Do czasu. Powieki podniosłam niedawno. Zbyt długo z tym zwlekałam. Prawda bywa bolesna, w moim przypadku tak było. Wyciągnęłam wnioski z  tej lekcji. Nie uroniłam łzy, bo rzadko kiedy płaczę nad rozlanym mlekiem. Życie toczy się dalej, a ja poznaje nowych ludzi. Obdarzam ich znikomą cząstką zaufania. Przeszłość została - wybaczam, nie zapominam. W moim słowniku od niedługiego czasu prawie, że nie istnieje zwrot "druga szansa dla fałszywych". Ktoś może śmiać się ze mnie, wyzywać, obrażać  - każdy ma prawo mieć swoje zdanie na mój temat, ja mam prawo mieć je w du.pie. Zaczynam od moich błędów, innym zostawiam ich życie. 

+ D ;*

a teraz meczyk <3