Już sobie z tym wszystkim nie daję rady. Otacza mnie wielu przyjaciół, wszyscy są kochani, niektórzy mniej lub bardziej cyniczni czy zabawni i wszyscy chudzi. Nie wierzę im. Nie wierzę, gdy mówią, że wcale nie jestem gruba, a po chwili śmieją się z kogoś o kilka kilo grubszego. Śmieję się z nimi. Nie mogę inaczej. Ostatnio kolega powiedział, że jestem śliczna tylko "jadłam za dużo słodyczy".  Dlaczego czas przeszły, przecież nic się nie zmieniło? Powiedzieli mi po kilku dniach szkoły, że schudłam. Taaaak, dwa kilogramy, niezauważalne. Po prostu miałam dobre buty, wydłużały mi nogi i to spowodowało taki efekt. Organizujemy wypad w wakacje na jakiś obóz. Wiecie, party hard. Obiecałam sobie, że do tego czasu schudnę. Ba, mówię, że wtedy będę już chuda. Daję sobie na to trzy miesiące, ale jedząc słodycze zastanawiam się kiedy mam zacząć. Wiem, że trzeba od razu. Ale nie potrafię. Nie cierpię tego, że prawie całe kieszonkowe wydaję na jedzenie. Nie cierpię szkolnego automatu i wypadów do maka po szkole. Bo nigdy nie umiem tego zwyciężyć. Interesuję się fotografią, robię zdjęcia. Czasem i sobie. Zawsze chciałam zostać modelką. Może niekoniecznie agencyjną, ale mieć ciekawe zdjęcia. I jedyną przeszkodą jest waga. To samo z modą. Blog modowy czy lookbook-masa inspiracji i pomysłów, ale jakby nie spojrzeć, bez dobrej sylwetki nie wygląda to już tak inspirująco i modnie. Zaraz przychodzą jacyś znajomi. Kolejne jedzenie, kolejne kalorie. Patrzę z lekkim wachaniem, jem, a wyrzuty sumienia? Chyba ich nie odczuwam.

Przepraszam, musiałam się wygadać. Wiem, nikt tego nie czyta.

Pytanie-wracać czy nie wracać?