036# by Angela

Chciałabym Cię zapytać czy masz może ochotę na truskawki z bitą śmietaną? Na babeczki z jagodami na polanie pełnej mleczy? Rozmowę na kocu w lesie, między drzewami? Pluskanie nogami w pobliskim jeziorze? Czy masz ochotę na coś innego, niż tylko bycie konsultantem w zakupach ośmiu odcieni różu do policzków Twojej obecnej adoratorki?

Nigdy nie przejmowałam się dwiema różnokolorowymi skarpetkami na moich stopach, nie przywiązywałam większej uwagi do układania włosów czy nakładania makijażu. Nie liczyłam się z opinią ludzi, którzy być może próbowali doszukać się we mnie wszelakich form lekceważenia, obojętności czy braku zainteresowania z mojej strony rzeczami, które były dla większości priorytetem. Lubiłam, a nawet nadal lubię z kubkiem kawy z automatu oparta nogą o szklaną ścianę przystanku obserwować ich zmagania z samymi sobą. Z parasolem na deszczu, zawieruszeniem biletu czy z myślami, które wymalowane jak obraz artysty eksponują się na ich różnorodnych twarzach. 

Niby nie czuję, niby mam to gdzieś, niby się jeszcze przyłapuję na delikatnym uśmiechu, kiedy mijam go, gdy pochylony nad maską samochodu dysponuje mało elokwentnym słownictwem. Niby jest ale chyba już go nie ma.

Myślałam dzisiaj o nas obok niedojedzonej gorzkiej czekolady, która leży na drewnianym stoliku. Włączona gdzieś pod poduszką Mp3 wciąż cicho nuci IX Symfonię Beetovena. Za oknem już świt, a Ciebie nie ma i chyba nie wpadniesz na śniadanie, nie wpadasz już rok.