Pasja

Dopiero co wróciłam ze stajni. Tak, poszłam tam sobie... posiedzieć. Nie ma nic wspanialszego siedzieć na garści słomy i obserwować cudowne chrapki, które przeżuwają siano. W pewnym momencie zauważyłam, że Pasja cały czas przygląda się mnie ze zdziwieniem. Może źle to ujęłam, aczkolwiek nie za bardzo potrafię opisać to, co wtedy się tam wydarzyło. 

Wpadłam na pomysł, żeby zacząć ją nadzwyczajnie w świecie głaskać (konkretniej zataczałam koła od zadu po łeb). Widać było, że bardzo jej się to podoba. Poszłam o krok dalej i zaczęłam dotykać jej tylne nogi. Szczerze mówiąc jej początkowa reakcja zaskoczyła mnie, bo nerwowo uniosła kopyto. Najwyraźniej chciała mnie ostrzec, żebym nie zabrnęła za daleko, bo są pewne granice. Posłuchałam więc końskiej prośby i wolno wycofałam się ku górze. 

Zajęłam się szyją, a potem wolnym i spokojnym ruchem przeszłam na pysk. Nawet nie zdajecie sobie sprawy, jaką przyjemność sprawiło mi dotykanie miękkich, ruchomych chrapek. 

Wciąż nie dawały mi spokoju tylne nogi, więc wróciłam do nich. Ku mojemu zdziwieniu dała mi dotykać je bez problemu. Wcześniej przy czyszczeniu kopyt nie zwracałam uwagi na to jak Pasja reaguje na mój dotyk nóg (nie kopyt). To właśnie był mój błąd. 

Zauważyłam, że koń zaczął mnie traktować jak swojego druha, aczkolwiek o wyższej hierarchii niż on sam. Wsparło mnie w tym przekonaniu to, że gdy kucnęłam przy niej i ręką wsparłam się o deskę przegradzającą boksy przyłożyła nozdrza do mojej części ciała i próbowała uszczypnąć. Wtedy ja stanowczym głosem wypowiedziałam słowo 'Pasja', a ona z powrotem zaczęła jeść siano. Niby jest to mała rzecz i dość oczywista u wielu koni i ludzi, ale na mnie wywarło to wielkie wrażenie, bo zobaczyłam, że zaczynamy się rozumieć, że zaczyna tworzyć się pomiędzy nami więź. 

Wiem, że to co napisałam wyciągnie na wierzch wiele innych zdań, poglądów, ale to co się dzisiaj wydarzyło, było po prostu piękne, magiczne, nie do opisania.

W sumie to od zawsze wiedziałam, że jest pomiędzy nami jakaś niezwykła, wspaniała więź. Sam fakt, że byłam przy jej porodzie o tym świadczy. Pamiętam ten dzień, jakby to było dzisiaj. Padał wtedy deszcz, ale było ciepło, a wręcz parno. Wybiegłam do stajni w samej piżamie i na boso, bo nie miałam czasu, żeby założyć buty. Pomiędzy zakrwawioną słomą, a Owacją leżała mała, bułana kuleczka z malutkimi, wręcz srebrnymi kopytkami... Kiedyś dokończę tą historię, ale nie dzisiaj, bo piszę o czymś innym.

No, ale wracając do dzisiejszego dnia...

Gdy wychodziłam ze stajni ona zwróciła się ku wyjściu razem ze mną. Wychyliła za mną swoje chrapki, które oczywiście pogłaskałam i ucałowałam. 

Teraz bierzemy się ostro do roboty. Popracujemy jeszcze nad zaufaniem i szacunkiem do siebie, a później w końcu oddzielimy się od Owacji. 

Mam nadzieję, że notka się podobała. Z góry przepraszam za błędy ortograficzne i interpunkcyjne jeżeli takowe są. Jestem tylko człowiekiem i błędy mogą się zdarzyć, tym bardziej, że jestem praktycznie w środkowym punkcie swojej edukacji XD 

___________________________________________

Proszę o opinie na temat mojej notki. Jeżeli macie jakieś sugestie co do tego co napisałam to również możecie wypowiedzieć się w komentarzach. Jest to bardzo dla mnie ważne C: