"- Widzimy się?

- Nie wiem.

- Yhym. No dobra.

- Pograsuj sobie z przyjaciółmi."

Serio? Naprawdę?

Czuję w tym wręcz sarkastyczną kpinę.

Aż po prostu nie wierzę. Nie chcę wierzyć.

Wiesz jak cholernie się stęskniłam?

Od chwili gdy poszłam wczoraj do pracy, nie myślałam o niczym innym jak o tym, że w końcu weekend.

Że odeśpię, wstanę, ogarnę pokój, posprzątam w domu i w końcu Cię zobaczę.

Nie myślałam o niczym jak o tym, że w końcu Cię przytulę.

Że znajdę się w Twoich ramionach, poczuję Twój zapach.

Że w końcu Cię pocałuję.

Że zaśniesz wtulony we mnie.

Że rano obudzisz mnie buziakiem.

Że zanim otworzę oczy, uśmiechnę się, po czym zobaczę Twój uśmiech i wyszeptam: Dzień dobry, kocham Cię.

A Ty co? Fakt. Może i nie raz chciałam spędzić w końcu wieczór ze znajomymi. Bolało mnie to, że jesteś zły gdy chcę się z Nimi spotkać. Ale nie ważne jak bardzo chciałam się z Nimi zobaczyć, zawsze na pierwszym miejscu byłeś Ty. To z Tobą mimo wszystko chciałam przesiedzieć całą noc. I super mega, że dałeś mi dzisiaj wolną rękę. Ale jednak nie podoba mi się to. Nie tego chciałam. I mam dziwne wrażenie, że coś jest na rzeczy. Że coś jest nie tak.

Przeszywa mnie smutek.

Nie jestem zła. Nie mam o co.

Ale czuję żal. Tak.