...

Ostatnie dni były jak bajka. Codziennie tona śmiechu, pół tony rozkmin Marzeny. Wczorajsza próba w Nocie też bezbłędna. W końcu usłyszałam Seven Nation Army w Waszym wykonaniu. Chłopaki, musicie wiedzieć, że Was uwielbiaaaaaam! <3

-Mam dzisiaj zły dzień!
- Dobryj deeen, dobryj deeen... <3

Oraz uniwersalna odpowiedź Niedużego na wszystko:

-Wal się na ryj!

CUKIER KAWA!

Obiecałam Krzemińskiej (<3), że napiszę o tym na fbl. Napiszę, Marzeno, owszem, ale trochę inaczej:
Idąc ulicą z osobą bliską. Idąc ulicą z osobą obcą. Idąc z wrogiem. Idąc z ukochanym. Prawie zawsze jest tak samo. Odwracasz się, bo chcesz zobaczyć to, co minąłeś lub to, co zaraz wyminie Ciebie. Tylko dlaczego osoba idąca obok robi to samo, zaraz po Tobie? Nie pomyślą, że chcesz patrzeć na to tylko Ty. Nie chcesz się tym z nikim dzielić. Chcesz się napawać.

Taki jest ten wspaniały świat XXI wieku. To wszystko jest dla mnie takie krępujące. Te granice, których nie powinno się przekraczać, kiedy ja mam na to taką ochotę. Ostatnio czuję, że coś we mnie wybuchnie, jeśli tego nie zrobię. Jeśli się do tego nie zbliżę.

Przepraszam, ale musisz mi wybaczyć. Nie mogę tego zrobić... Oni patrzą. Ciągle patrzą. Spoglądają ukradkiem w naszą stronę. Pilnują mnie straże moralności. Chwileczkę, moralności!? Ależ to nie ma nic wspólnego...

To nie ma najmniejszego sensu, nigdy nie miało, ale nie wiemy, czy go nie nabędzie. Czy kiedyś się dowiemy? Ja nie wiem. Ty też nie wiesz. Czy kiedyś się dowiemy? Siedzi w nas coś. Co to jest, czy kiedyś się dowiemy? Powiedz, że tak.

Edit: Zapomniałam nabąknąć, że mój telefon jest cholernie towarzyski i sobie wysyłał puste wiadomości do wszystkich z T-mobile. Wybaczcie. -_-'

Edit2: Ooo, witaj... Cholernie nudny weekendzie...