7 days to death - 5

7 days to death

5.

- Skoro jesteś Strażnikiem Nieba to ... co tu robisz?

- Nudzi mi się i sobie tak chodzę.

- A to ciekawe... - Zbliżył się do mnie, nie zachowując bezpiecznej odległości.

- Dużo ciekawsza jesteś ty i twoja sprawa. - Powiedział półgłosem. Czułam na twarzy jego ciepły oddech. Serce przyspieszyło swój rytm. Na szczęście, w porę się ocknęłam i wykorzystując sytuację, próbowałam zdjąć mu kaptur z głowy, by w końcu móc ujrzeć jego twarz. Oczywiście był szybszy ode mnie i złapał mnie za rękę. - A ta rączka to gdzie? - Mówił rozbawionym głosem.

- Dlaczego ciągle nosisz kaptur?

- Bo nikt nie może mnie widzieć.

- Dlaczego?

- Jestem taki boski, że padłabyś na zawał widząc moje lico. - Zaczął chichotać.

- Tak, tak. Jesteś zabawny.

- Wiem. - Czułam jak uśmiech pojawia się na jego buzi. - Może w końcu czas popracować nad kolejnym zadaniem?

- Dlaczego mi pomagasz? Czy ktoś w końcu może wytłumaczyć mi, o co w tym wszystkim chodzi?

- Oj nie zadawaj tylu pytań. Po prostu rób to, co mówi ci Alison i ja. Ewentualnie on. - Odwrócił się za siebie.

- Jacobie łamiesz zasady. Pilnuj się.

- To jest Gabriel. Strażnik wszystkich strażników.

- Siema. - Powiedziałam niepewnie.

- Witaj. - Odparł donośnie, po czym przeniósł wzrok na Jacoba, dodając: - Za 5 minut u mnie. - W mgnieniu oka już go nie było.

- Coś tak czuję, że masz przerąbane. - Wykrzywiłam się.

- No troszkę... Ale warto było. - Westchnął.

- A o co mu chodziło?

- O nic. - Odparł wymijająco. - Kładź się już spać. Dobranoc. - Musnął dłonią moje ramię i rozpłynął się w powietrzu.

Przynajmniej się pożegnał.

Poszłam wziąć szybki prysznic, po czym z książką w ręku usiadłam na parapecie. W głowie szalały mi sytuacje z minionego dnia. Nie mogąc się kompletnie skoncentrować na treści kolejnych stron publikacji, odłożyłam ją opierając się o kolana. O co chodziło Gabrielowi? Dlaczego Jacob jest taki tajemniczy? Dlaczego zakrywa swoją twarz? Dlaczego mam pracować nad sobą, moimi relacjami z matką jak i z Bogiem? O co w tym wszystkim do jasnej cholery chodzi?!

Zmęczona wrażeniami ubiegłego dnia po prostu zasnęłam. Niedługo potem czułam jak ktoś mnie podnosi, kładzie na łóżku i przykrywa kołdrą. Delikatnie głaszcze mnie po policzku, obrysowując palcem kontury moich warg.

- Już niedługo wszystko się zmieni...

CDN.

Przepraszam, za tak długą nieobecność, ale koniec półrocza i ... sami rozumiecie -.-