Carpe Diem 26

Carpe Diem

26 Rano obudziłam się z ogromnym bólem brzucha. Zaczęłam krzyczeć. Przez dłuższą chwilę nikt nie przychodził.

- Czego się drzesz głupia? - Spytał jeden z goryli, którzy wczoraj przyprowadzili mnie do pokoju.

- Zabierzcie mnie do szpitala.

- No chyba coś cię boli dziewczynko.

- Moje dziecko...

- Co tam mamroczesz?

- Zawołaj Marca!

- Nie...

- Zawołaj go! - Przerwałam mu. Odwrócił się i pobiegł w głąb korytarza. Wszedł do środka młodszy goryl.

- Co się stało? Marnie wyglądasz... Zrobił ci coś?

- Zamknij się. - Wysyczałam, zwijając się z bólu. Delikatnie pogładził mnie po ramieniu. - Nie dotykaj mnie. Co cię tak nagle na skruchę wzięło? Skopaliście mnie, a teraz co? Jak coś się stało maleństwu to ...

- Odsuń się od niej! - Krzyknął wściekły Marc, odtrącając młodego (młodszego goryla). - Jasmin...

- Umrze, jeśli jej nie weźmiecie do szpitala. - Powiedział półgłosem młody.

- Nie odzywaj się!

- Studiowałem medycynę, wiem lepiej! Przerwałem na II roku.

- Dzwoń! Albo nie! Zawieziemy ją. - Marc wziął mnie na ręce i zaniósł w kierunku samochodu. Kilka minut później byliśmy już na miejscu. Wniósł mnie i zaczął wołać lekarza, gdy zjawił się jakiś od razu skierował mnie na USG.

- Musimy panią operować! Pielęgniarka! - Zawołał zdenerwowany.

- Jak to operować? O co chodzi?!

- Może pani umrzeć.

- Co z dzieckiem? - Zapytałam zdenerwowana.

- Ono... Przykro mi. - Spuścił wzrok. Łzy zaczęły mi spływać strumieniem. - Poinformuję męża. Na pewno się niepokoi.

- To nie mój mąż.

- Chce pani do niego zadzwonić przed operacją?

CDN.

 Może później się coś jeszcze pojawi...

Nie powiem Ci, że Cię kocham, bo to bzdura, ale pewnie Cię kocham.