Carpe Diem 10

Carpe Diem

10  Kocham cię.

- Ja ciebie też.

- Przepraszam...  Wstała i zaczęła iść w stronę brzegu. Po chwili nagle się cofnęła tak, jakby kogoś zauważyła i się go przestraszyła. Oddalała się coraz bardziej od brzegu, a istota przybliżała.

- Jak mogłaś...

- Nie zbliżaj się...

- Jak mogłaś mnie zdradzić?! Wiedziałem, że tak będzie.

- Jak mogłeś mnie śledzić?!

- Jesteś zwykłą szmatą.  Spoliczkował ją. Po jej twarzy popłynęły łzy.

- Przegiąłeś!  Poszedłem do niego i  z całej siły uderzyłem go w twarz. Krew polała mu się z nosa. Jeszcze dwa razy dostał z kolanka w brzuch i upadł.

  Nic ci nie jest?

- Mogłeś go zabić!

- Mógł cię nie bić!

- Jestem do tego przyzwyczajona.

- Nikt nie ma prawa cię dotknąć!

- Nie krzycz na mnie!

- Przepraszam... Powinienem zareagować zanim cię spoliczkował, a nie stać jak skończony idiota.  Złapałem ją za rękę i zacząłem ciągnąć w stronę brzegu.

- Nie możemy go tak zostawić!

- Nic mu nie będzie.

- Ale...

- Będzie miał tylko kilka siniaków, w ostateczności złamany nos.  Przerwałem jej.

- To może chociaż pomoc?

- Chodźmy do domu.

-Trzymaj.  Eric podał mi woreczek lodu, który natychmiast przyłożyłam do spuchniętej już twarzy.

- Jak ojciec się dowie, że znowu tu przyjechałam i się z tobą spotkałam, zabije mnie.

- Nic ci nie zrobi.

- Pewnie już jest w drodze... Muszę wrócić do mieszkania, w którym się zatrzymałam wraz z Marcem.

- Nic nie musisz.

- Muszę.

- Przecież nie uciekniemy. I tak mnie znajdzie...  Zaczęłam szlochać.

- To nie jest głupi pomysł... Ucieknijmy!

- Dobrze się czujesz?

- Mam znajomego we Włoszech. Przez kilka dni przenocujemy u niego, a potem coś się znajdzie... W końcu będziemy razem!

- Ale nie znamy języka!

- Ja znam.  Uśmiechnął się cwaniacko. Chwilę potem byliśmy już w drodze na lotnisku.

CDN.

I jakie wrażenia?