Bardzo długo stałam w miejscu, nawet wtedy, kiedy myślałam, że już dawno idę, może nie za szybko, ale swoim tempem. A to tylko obrazy wokół mnie ciągle się zmieniały, wszyscy mnie wyprzedzali stwarzając wrażenie ruchu.

w końcu nie wiem, chyba nie z własnej woli, ale nie do końca pod przymusem, postanowiłam się do tego włączyć, chociaż bodziec, który mną kierował, nie był wymarzony, wciąż wiązał się z czymś, co już dawno uznałam za beznadziejne do zapomnienia, po prostu akceptując taki stan rzeczy, ustawiłam to gdzieś z boku, czasem tylko zerkając w tamtą stronę, czy nie przeszkadza.

bardzo długo się bałam, nawet teraz boje się jeszcze troche, boje się, że pewnego dnia obudze się nie z tym imieniem na ustach

ale jeśli to lato jest zimne, dla mnie w tamtym roku jesień trwała od kwietnia, teraz ciągle mi wieje majowy wiatr

z nostalgią w sercu, ale też głębokim przeświadczeniem, że tak to już jest, wypuściłam mojego motyla, bo nie ma już tu dla niego miejsca.