Ciężko żyć z ludźmi którzy widzą lecz nie patrzą..

Ludźmi którzy słuchają lecz nie słyszą...

Nie chcą. Nie mogą. Nie potrafią. Nie wiem...

Ale ja też nie potrafię udawać kogoś kim nie jestem.

A mój Mrok musi wypłynąć zanim mnie udusi...

Innego sposobu nie znam. Przepraszam... Nie chcę tego. Kocham to. I nienawidzę jednocześnie.

Chwilowa ulga. Kara. Rozgrzeszenie za niewystarczające bycie tym kim chcą bym była. Naucz mnie jak inaczej okazać wewnętrzne cierpienie bez zadawania fizycznego boku kiedy jeśli słowa to za malo...

Źle mi dziś. Zupełnie jak kiedyś...

To świat mnie zepsuł? Czy ja zepsułam mój świat... I ludzi? Ja ich zniszczyłam...? Czy jednak to oni mnie...

Nic już nie wiem... Pragnę terapii pragnę się dowiedzieć... Pragnę spokoju w głowie... :(