Mów mi dobrze... dobrze mi mów!

Mam ochotę zacząć tańczyć do tej piosenki idąc ulicą <3

http://www.youtube.com/watch?v=Ns-fQRnm9sk

chyba już zawsze tak będzie... skrzywienie po M.

http://www.youtube.com/watch?v=cWwg-YSqF_U

<3 Jak tego nie kochać? UU

Boję się, że wszystko to tyczy się mnie. Boję się braku szczerości dotyczącej mnie. Brak szczerości, który wywołuję ja i który wyżywa się na mnie. Boję się. Bo wbrew pozorom mi zależy. Boję się własnych łez i własnego przejmowania się mimo wszystko. Boję się bólu, który odczuwam i boję się tego, że kiedyś przestanę go czuć. Boję się, bo tak zostałam stworzona. Stworzona by bać się tego, co normalne, ludzkie, codzienne. Strach mnie wzmacnia. Wynosi ponad realizm. Unosi ponad dachami, bym mogła upaść niżej i doświadczać prawdy. Bym mogła żyć muszę bać się tego, co we wszystkim dookoła wywołuje poczucie bezpieczeństwa. Strach jest moim kochankiem, a samotność moją kochanką. I nikt nie rżnie mnie lepiej niż oni. 

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=RBK44tbEQlk#!

Fakt faktem.

"-Smutno mi.

-Dlaczego Ci smutno?

-Bo tak UU

-Nie bądź smutna UU"

i wszystko jest jasne <3

Po prostu nie rozumiem. Nie jestem w stanie. Nie nauczyłam się pojmować. Jedyne co teraz jestem w stanie zrozumieć to moje racjonalne wykreślanie otoczenia. Wymazywanie emocjonalnych przeżyć i ludzkich odruchów zaczyna mnie męczyć, a ja uzależniona od mojej gumki do mazania chwytam za ołówek zarzucając własny świat abstrakcją wynikającą z racjonalizacji własnych reakcji. Absurdalne piękno. 

http://www.youtube.com/watch?v=enTPV_wkKbA