znaleźć siebie

Zdjęcie stare jak świat.

Z czasów, gdy byłam zdeterminowana, optymistyczna i hot.

I byłam siatkarką, kuszwa, z celem nieśmiało majaczącym na horyzoncie.

Teraz właściwie jestem sobą, tyle że ociupinkę okrojoną.

Ale sobą; właśnie dziś zdałam sobie z tego sprawę.

Że to ja, że znalazłam siebie, po tym jak pozwolono mi się zgubić.

w r ó c i ł a m

pogodzona ze sobą, z życiem, z przeznaczeniem, z kurhanem pierdół, które przyszłoniły mi to, co najważniejsze, a które teraz odesłałam tam, gdzie ich miejsce (czyli do kontenera na odpady).

zatem jestem.

żyję,

jako ja, pokręcona dziwaczka, nonkonformistka, która nie widzi niczego poza azją i własną głupotą,

która nie chce widzieć.

ale która rozumie.

już zrozumiała, przestając się uwsteczniać

pojęła życie i nareszcie może zacząc funkcjonować, cieszyć się egzystencją, jakakolwiek by ona nie była

jest szczęśliwa.

ona? ja!

głupie przyzwyczajenie o trzecioosobowym braku uśmiechu

Idę naprawiać świat